ຄວນຮັກສາທຳມະຊາດໄວ້ ເພື່ອການທ່ອງທ່ຽວຍືນຍົງ
ລູກເມືອງພວນ
ສະບາຍດີ ເພື່ອນຜູ້ອ່ານທີ່ຮັກແພງ, ຫລາຍຄົນຈະຮູ້ດີ ປະເທດລາວຂຶ້ນຊື່ລືນາມວ່າເປັນປະເທດທີ່ອຸດົມສົມບູນໄປດ້ວຍຊັບໃນດິນສິນໃນນໍ້າ, ອຸດົມສົມບູນໄປດ້ວຍຮ່ອມຫ້ວຍພູເຂົາ, ແມ່ນໍ້າລຳເຊ ທັດສະນີຍະພາບທຳມະຊາດທີ່ສວຍສົດງົດງາມ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແຫຼະ ຄືອະນາຄົດທີ່ສະຫວ່າງສະໄຫວໃຫ້ແກ່ການພັດທະນາອຸດສາຫະກຳການທ່ອງທ່ຽວ, ມັນກາຍເປັນຊັບພະຍາກອນທີ່ລໍ້າຄ່າໃຫ້ພວກເຮົາດຶງດູດເອົາເມັດເງິນທີ່ມະຫາສານເຂົ້າມາໃຫ້ປະເທດເຮົາ. ແຕ່ເປັນໜ້າເສຍດາຍພູຜາປ່າດົງ, ຫ້ວຍຮ່ອງພູເຂົາ ແລະ ທັດສະນີຍະພາບທຳມະຊາດທີ່ສວຍງາມເຫຼົ່ານັ້ນຈຳນວນໜຶ່ງກຳລັງຖືກທຳລາຍໄປພ້ອມໆກັບການພັດທະນາເສດຖະກິດ, ທຸລະກິດຢ່າງເປັນໜ້າເສຍດາຍເຊັ່ນ: ທຸລະກິດຂຸດຄົ້ນບໍ່ແຮ່, ທຸລະກິດສ້າງໂຮງງານຊີມັງ, ທຸລະກິດເສັ້ນທາງ. ດັ່ງທີ່ພວກເຮົາຮູ້ເຫັນກັບຕາເຊັ່ນ: ຜາຫີນຢູ່ວັງວຽງ, ຜາບ່ອງ ເມືອງຫີນເຫີບ, ຜາຫີນຢູ່ຄຳມ່ວນ ຖືກລະເບີດເອົາຫີນໄປເຂົ້າໂຮງງານຜະລິດຊີມັງ, ແມ່ນໍ້າລຳເຊຈຳນວນໜຶ່ງຖືກຖົມເປັນຕົວເມືອງຢູ່ແຂວງຫຼວງນໍ້າທາໃກ້ກັບບໍ່ເຕັນ.
ເມື່ອເຫັນທຳມະຊາດ ແລະ ສິ່ງແວດລ້ອມເຫຼົ່ານັ້ນຖືກທຳລາຍໄປ ມັນສຸດແສນເສົ້າໃຈ ແລະ ເສຍດາຍເປັນຢ່າງຍິ່ງ. ພວກເຮົາຄວນມີວິໄສທັດເບິ່ງກວ້າງມອງໄກກວ່ານີ້. ຄວນປົກປັກຮັກສາໄວ້ເພື່ອສ້າງເປັນແຫຼ່ງທ່ອງທ່ຽວທຳມະຊາດ ເພື່ອໃຫ້ແຂກຕ່າງດ້າວທ້າວຕ່າງແດນມາຮູ້ມາເຫັນປະເທດລາວທີ່ສວຍງາມຂອງພວກເຮົາ. ຖ້າເວົ້າມາເຖິງບ່ອນນີ້, ບາງຄົນກໍຈະຕັ້ງບັນຫາຂຶ້້ນວ່າ: ຖ້າຫວງໄວ້ຄືແນວນັ້ນ ປະເທດຊາດກໍຈະບໍ່ໄດ້ຮັບການພັດທະນາ, ສິນຄ້າປະເພດອຸດສາຫະກຳກໍຈະໄດ້ນຳເຂົ້າຈາກຕ່າງປະເທດ ແລະ ຈະຕ້ອງໄດ້ຊື້ດ້ວຍລາຄາແພງ.
ການລະເບີດຜາຫີນເພື່ອເອົາໄປຜະລິດຊີມັງນັ້ນ ຄວນຈະເລືອກຜາຫີນໃນພື້ນທີ່ທີ່ບໍ່ມີປ່າໄມ້, ບໍ່ມີຫ້ວຍນໍ້າລຳເຊ ທັດສະນີຍະພາບບໍ່ສວຍງາມ, ບໍ່ສາມາດທີ່ຈະສ້າງເປັນແຫຼ່ງທ່ອງທ່ຽວທີ່ສວຍງາມໄດ້, ຜາຫີນທີ່ເປັນຫົວໂລ້ນ ບໍ່ມີທິວທັດທຳມະຊາດ ຜາຫີນທີ່ເປັນປະຫວັດສາດ, ມີຕຳນານເລົ່າຂານເລື່ອງລາວຕ່າງໆໃນເລື່ອງເລົ່າພື້ນບ້ານພື້ນເມືອງ ຫຼື ເປັນຕຳນານກ່າວຂານຂອງຄົນສະໄໝກ່ອນ ເຊັັ່ນ: ຜາທໍ່ໜໍ່ຄຳ, ຜາຕຶ້ງ, ຜາເລືອງ ເມືອງເຟືອງ ແຂວງວຽງຈັນ, ຜາແດງ, ຜາຕັ້ງ ເມືອງວັງວຽງ ກໍຄວນຈະຮັກສາໄວ້ ຫຼື ຖໍ້າເຈົ້າອານຸ ເມືອງອານຸວົງ, ພູໝອກ ເມືອງລ້ອງແຈ້ງ ແຂວງໄຊສົມບູນ, ຊາກລົດຕັງ, ປືນໃຫຍ່, ຂຸມຄອງຂະໜາດໃຫຍ່ເຮັດດ້ວຍເຫຼັກທີ່ແໜ້ນໜາຂອງວາງປາວຢູ່ສັນພູໝອກ ລ້ວນແຕ່ຖືກມ້າງເອົາເຫຼັກໄປຂາຍເປັນເຫຼັກເສດໝົດແລ້ວ, ຖໍ້າບ້ານຕ້າຍ ເມືອງແປກ, ຜາໂຖນ, ຖໍ້າກາບ ເມືອງຄູນ ແຂວງຊຽງຂວາງ ຊຶ່ງຕິດພັນກັບການຕໍ່ສູ້ກູ້ຊາດຂອງລາວ ຫຼື ຖໍ້າຜູ້ນຳການປະຕິວັດຂອງລາວຢູ່ເມືອງວຽງໄຊ ແຂວງຫົວພັນ ເຫຼົ່ານີ້ເປັນຕົ້ນຄວນຮັກສາໄວ້ໃຫ້ຍືນນານ.
ຖ້າພວກເຮົາບໍ່ຫຼິ່ງເຫັນບັນຫາດັ່ງກ່າວ ແລະ ບໍ່ຖອດຖອນພຶດຕິກຳທີ່ຜ່ານມາ ບໍ່ໄວກໍຈະຊ້າ ທຳມະຊາດທີ່ສວຍງາມ ຊຶ່ງເປັນແຫຼ່ງເງິນແຫຼ່ງຄຳຂອງປະເທດຊາດກໍຈະຫາຍໄປຢ່າງບໍ່ມີວັນຈະກັບຄືນມາໄດ້. ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ມີຄວາມກິນແໜງແຄງໃຈໃນຕໍ່ໜ້າພວກເຮົາຕ້ອງມີຄວາມຮູ້ສຶກໄວ້ແຕ່ດຽວນີ້ ຊຶ່ງຍັງບໍ່ທັນຫຼ້າທັນສວາຍເກີນໄປ.
