ການທ່ອງທ່ຽວຮູບແບບໃໝ່

ໂດຍ: ລູກເມືອງພວນ

ຂະແໜງການທ່ອງທ່ຽວຖືກຂະໜານນາມວ່າ ເປັນອຸດສາຫະກຳບໍ່ມີຄວັນ , ເປັນອຸດສາຫະກຳນ້ອງຫຼ້າຂອງທຸກໆ ອຸດສາຫະກຳ ຫຼື ຍັງເອີ້ນວ່າ ອຸດສາຫະກຳ ສະໄໝໃໝ່ ຫຼື ອຸດສາຫະກຳບໍ່ມີພົມແດນ.

ເຖິງແມ່ນວ່າເປັນຂະແໜງການອຸດສາຫະກຳເກີດຂຶ້ນໃໝ່ກໍຕາມ ແຕ່ມັນໄດ້ກາຍເປັນຂະແໜງການທີ່ສາມາດດຶງດູດເອົາທຸກໆຄົນເຂົ້າຮ່ວມ, ວັດຖຸດິບປ້ອນໂຮງງານນີ້ທີ່ບໍ່ຮູ້ບົກແຫ້ງຈັກເທື່ອ ນັ້ນກໍຄືທຸກໆຄົນບົນໜ້າໂລກໃບນີ້. ດັ່ງນັ້ນ, ອຸດສາຫະກຳການທ່ອງທ່ຽວຈຶ່ງສ້າງລາຍຮັບໄດ້ຢ່າງມະຫາສານ ແລະ ບໍ່ມີຍາມບົກແຫ້ງ. ຍ້ອນເຫດຜົນດັ່ງກ່າວ, ທຸກໆປະເທດໃນໂລກຈຶ່ງມີນະໂຍບາຍສ້າງອຸດສາຫະກຳການທ່ອງທ່ຽວຂຶ້ນຢ່າງຂະຫຍັນຂັນແຂງໃນປັດຈຸບັນ.

ບັນດາປະເທດທີ່ເພີ່ນຈະເລີນ ແລະ ພັດທະນາແລ້ວ, ຂະແໜງການທ່ອງທ່ຽວຂະຫຍາຍຕົວຢ່າງບໍ່ມີຂອບເຂດເຊັ່ນ: ທ່ອງທ່ຽວເທິງອາວະກາດ, ເທິງແຜ່ນດີນ, ໃຕ້ພື້ນດິນ,ໃຕ້ທະເລ ແລະ ຈົນເຖິງຂັ້ນວ່າຈະບິນຂຶ້ນໄປທ່ອງທ່ຽວຢູ່ເທິງດາວເຄາະຕ່າງໆ ໃນອະນາຄົດ.

ສຳລັບຢູ່ລາວເຮົາຂະແໜງການທ່ອງທ່ຽວຫາກໍເກີດໜໍ່ກໍ່ຈາວຂຶ້ນມາ, ພວກເຮົາຍັງມີທ່າແຮງດ້ານນີ້ຢ່າງມະຫາສານ ໂດຍສະເພາະແມ່ນການທ່ອງທ່ຽວທຳມະຊາດ, ປະຫວັດສາດ ແລະ ວັດທະນະທຳ. ຍ້ອນເຫັນໄດ້ຄວາມສຳຄັນຄືແນວນັ້ນ, ພັກ ແລະ ລັດຖະບານຈຶ່ງໄດ້ສຸມການລົງທຶນເຂົ້າໃສ່ຂະແໜງການທ່ອງທ່ຽວຢ່າງມະຫາສານໃນແຕ່ລະປີ. ເຖິງແມ່ນວ່າບໍ່ທັນແຂງແຮງເທື່ອກໍຕາມ ແຕ່ກໍເປັນພື້ນຖານໃຫ້ແກ່ການພັດທະນາເປັນລະບົບຢ່າງຕໍ່ເນືອງ ແລະ ສາມາດດຶງດູດເອົານັກທ່ອງທ່ຽວຕ່າງປະເທດເຂົ້າມາລາວໄດ້ຫຼາຍລ້ານເທື່ອຄົນ ແລະ ສ້າງລາຍຮັບໃຫ້ປະເທດຊາດຫຼາຍຮ້ອຍລ້ານໂດລາໃນແຕ່ລະປີ. ການທ່ອງທ່ຽວພາຍໃນກໍນັບມື້ຟົດຟື້ນຂຶ້ນ.

ການທ່ອງທ່ຽວມີຫຼາຍຮູບແບບເຊັ່ນ: ການພັກຜ່ອນຢູ່ຕາມໂຮງແຮມຫຼູຫຼາ, ຮູບແບບ Homestay, ຍ່າງປ່າກິນເຂົ້າປ່າ, ທ່ຽວຊົມຕົວເມືອງ, ລອຍນໍ້າ, ລ່ອງເຮືອ, ແລ່ນເຮືອຈັກ, ພັກຜ່ອນຢ່ອນໃຈສູບເອົາອາກາດທີ່ສົດຊື່ນຂອງທຳມະຊາດ, ຕາກແດດ, ອາບນໍ້າ…ໃນໄລຍະມໍ່ໆມານີ້ເກີດມີຮູບແບບການທ່ອງທ່ຽວແບບໃໝ່ເກີດຂຶ້ນ, ນັ້ນກໍຄື ທ່ອງທ່ຽວໃນຮູບແບບສ້າງກີດຈະກຳ, ຮ່ວມເຮັດ, ຮ່ວມຢູ່, ຮ່ວມກິນ ກັບປະຊາຊົນເຊັ່ນ: ຢູ່, ກິນກັບເຮືອນປະຊາຊົນ, ຕຳເຂົ້າ, ກ່ຽວເຂົ້າ, ເຂົ້າປ່າຫາຟືນ, ຊອກຢູ່ຫາກິນ, ຕຶກແຫ, ໃສ່ມອງ…ຊຶ່ງສາມາດດຶງດູດຄວາມສົນໃຈຂອງນັກທ່ອງທ່ຽວຕ່າງປະເທດໄດ້ດີສົມຄວນ, ມີບາງຄົນກໍໄດ້ຜູກຮັກຜູກແພງກັບພໍ່ແມ່ປະຊາຊົນ, ເມື່ອກັບຄືນເມືອປະເທດແລ້ວ ພວກເຂົາເຫຼົ່ານີ້ຍັງໄດ້ຊວນເອົາໝູ່ຄູ່ ຄອບຄົວກັບຄືນມາທ່ອງທ່ຽວ ຢ້ຽມຢາມ ພໍ່ຮັກແມ່ແພງຂອງຕົນ. ຮູບການທ່ອງທ່ຽວແບບນີ້ແມ່ນໝັ້ນຄົງຍາວນານ. ນອກຈາກນີ້, ການສ້າງແຫຼ່ງທ່ອງທ່ຽວຊຸມຊົນ ຫຼື ປະຊາຊົນມີສ່ວນຮ່ວມ ແມ່ນຮູບການທີ່ຕ້ອງໄດ້ສົ່ງເສີມຢ່າງແຂງແຮງ ຊຶ່ງມັນສາມາດກະຈາຍລາຍໄດ້ເຂົ້າຫາຊຸມຊົນໂດຍກົງ ແລະ ກໍຈະຍືນຍົງທີ່ສຸດ. ເຖິງແມ່ນແຫຼ່ງທ່ອງທ່ຽວນັ້ນໆ ຈະແມ່ນການລົງທຶນຂອງປະຊາຊົນເອງ ຫຼື ຈະແມ່ນການລົງທຶນຂອງລັດໂດຍກົງກໍດີ ອັນທີ່ສຳຄັນ ແຫຼ່ງທ່ອງທ່ຽວນັ້ນຕ້ອງເປັນມິດກັບທຳມະຊາດ ແລະ ສິ່ງແວດລ້ອມ, ສະອາດງາມຕາ ພຽບພ້ອມໄປດ້ວຍສິ່ງອຳນວຍຄວາມສະດວກຕ່າງໆ ມີຮ້ານຄ້າຂາຍເຄື່ອງທີ່ລະນຶກ ຫຼື ສິນຄ້າເອກະລັກຂອງບ້ານ, ຂອງເມືອງ, ຂອງແຂວງ ຕົນເອງ. ນິີ້ຄືການທ່ອງທ່ຽວຮູບແບບທີ່ໄດ້ຜົນດີກ່ວາທີ່ລັດຈະຄຸ້ມຄອງເອົາເອງ, ການທີ່ຫັນການທ່ອງທ່ຽວໃຫ້ເປັນຂອງປະຊາຊົນ ໂດຍປະຊາຊົນ ແມ່ນຮູບການທີ່ຍືນຍົງທີ່ສຸດ.

————————-