ລົງທຶນໃສ່ຄົນ ຄວາມກັງວົນຈຶ່ງຊິໜ້ອຍ

ໂດຍ : ມຶກບໍ່ແຫ້ງ

ກໍປານກຳປັ້ນທຸບດິນ ທີ່ວ່າ “ເມື່ອຕ້ອງການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ ກໍຕ້ອງລົງທຶນໃສ່ຄົນ”, ເຖິງວ່າພວກເຮົາ ຈະມີຊັບໃນດິນສິນໃນນໍ້າຫຼາຍປານໃດກໍຕາມ ແຕ່ຄົນຍັງບໍ່ມີຄຸນນະພາບ ກໍບໍ່ສາມາດຮັ່ງມີ ທີ່ຍືນຍົງໄດ້.

ພວກເຮົາຮັບຮູ້ດີວ່າ ການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມຂອງລາວ ເມື່ອຫຼາຍປີຜ່ານມາແມ່ນຂະຫຍາຍຕົວດີ ຖ້າທຽບໃສ່ປະເທດ ໃນພາກພື້ນ ແລະໃນໂລກ ໂດຍມີຈັງວະການຂະຫຍາຍຕົວ ບໍ່ຕໍ່າກວ່າ 6.5% ຕໍ່ປີ ໂດຍສະເລ່ຍ. ແຕ່ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ເປັນທີ່ຈະແຈ້ງວ່າ ການຂຸດຄົ້ນ ຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດ ຍັງເປັນສິ່ງຂັບເຄື່ອນຕົ້ນຕໍ ຂອງເສດຖະກິດພວກເຮົາ ເປັນຕົ້ນການຂຸດຄົ້ນບໍ່ແຮ່, ໄຟຟ້ານໍ້າຕົກ, ການປູກພືດກະສິກຳ ທີ່ມີການສຳປະທານທີ່ດິນ ດັ່ງນີ້ເປັນຕົ້ນ.

ເມື່ອເປັນເຊັ່ນນັ້ນ, ການຂະຫຍາຍຕົວເສດຖະກິດທີ່ວ່າ ບໍ່ພຽງແຕ່ ເຮັດໃຫ້ເສດຖະກິດບໍ່ມີຄວາມແນ່ນອນ ຍ້ອນລາຍຮັບເອື່ອຍອີງຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດເປັນຕົ້ນຕໍ ແຕ່ໃນຂະບວນການຂຸດຄົ້ນນັ້ນພັດຍັງທຳລາຍ ສະພາບແວດລ້ອມໃນຫຼາຍຮູບແບບ ເຊັ່ນ: ຄຸນນະພາບດິນ-ນໍ້າ ເຊື່ອມໂຊມ ເນື່ອງຈາກການໃຊ້ສານເຄມີ, ຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດ ບົກແຫ້ງ ເປັນຕົ້ນການຫຼຸດລົງຂອງປ່າໄມ້ ແລະຊັບພະຍາກອນອື່ນໆ.

ຍິ່ງກວ່ານັ້ນ, ບາງອົງການ ໂດຍສະເພາະ ທະນາຄານໂລກ ຍັງໃຫ້ທັດສະນະວ່າ ຮູບແບບການພັດທະນາ ໃນປັດຈຸບັນ ທີ່ອີງໃສ່ການຂຸດຄົ້ນຊັບພະຍາກອນນັ້ນ ແມ່ນສ້າງວຽກເຮັດງານທຳ ໄດ້ຈຳນວນໜ້ອຍຫຼາຍ, ອີກດ້ານໜຶ່ງ ພວກເຮົາກໍໄດ້ຍິນເລື້ອຍໆ ວ່າ ແຮງງານລາວ ຍັງມີທັກສະ, ຄວາມຊໍານານຍັງບໍ່ສູງ ເພາະສະນັ້ນ ເພິ່ນຈຶ່ງແນະນຳວ່າ “ຖ້າສປປລາວ ຢາກຮັບປະກັນການເຕີບໂຕ ທາງດ້ານເສດຖະກິດໄລຍະຍາວ ກໍຕ້ອງລົງທຶນໃສ່ຄົນໃຫ້ຫຼາຍຂຶ້ນ”.

ຕາມຜູ້ຂຽນວ່າ ອັນນີ້ກໍບໍ່ແມ່ນເລື່ອງໃໝ່ອ່ຽມພໍເທົ່າໃດ ແຕ່ຫາກແມ່ນວ່າ ພວກເຮົາ ໄດ້ເອົາຫົວໃສ່ໃຈຊານຳ ເລື່ອງນີ້ຫຼາຍໜ້ອຍຊໍ່າໃດຕ່າງຫາກ. ເຖິງວ່າ ດັດສະນີຕົ້ນທຶນມະນຸດຂອງ ສປປລາວຈະດີຂຶ້ນຮອດ 10% ແຕ່ປີ 2012-2017 ແຕ່ກໍຍັງຖືວ່າຢູ່ລຳດັບທີ່ຕໍ່າຫຼາຍ ເພາະເພິ່ນວ່າ ເດັກນ້ອຍລາວເກີດມາໂດຍສະເລ່ຍແລ້ວ ສາມາດ ບັນລຸ ທ່າແຮງ (ໂດຍສະເພາະ ການສຶກສາ, ສຸຂະພາບ) ຂອງຕົນພຽງແຕ່ 45% ເທົ່ານັ້ນ (ທະນາຄານໂລກ).

ເມື່ອມາເບິ່ງແລ້ວ ປະຊາກອນລາວປະມານ 60% ຍັງເປັນໄວໜຸ່ມ (ອົງການສະຫະຊາຊາດ), ຖ້າທຽບໃສ່ຄົນ ກໍຖືວ່າ ກຳລັງໜຸ່ມແໜ້ນ ມີເຫື່ອແຮງ ເພາະສະນັ້ນ ການລົງທຶນໃສ່ການພັດທະນາເຂົາເຈົ້າຢ່າງເຕັມສ່ວນ ເລີ່ມແຕ່ການເຕີບໂຕ ທີ່ແຂງແຮງທາງດ້ານຮ່າງກາຍ (ລະບົບສາທາລະນະສຸກ) ຈົນເຖິງ ການເປັນຄົນ ທີ່ມີຄວາມຮູ້, ທັກສະຊີວິດທີດີ ມີຄວາມສາມາດ ແກ້ໄຂບັນຫາ (ລະບົບການສຶກສາ) ນັ້ນ ຈຶ່ງກາຍເປັນວຽກທີ່ ສປປລາວ ຄວນສືບຕໍ່ຢ່າງຫ້າວຫັ້ນ ແລະທັນການທີ່ສຸດ.

ມາຮອດດຽວນີ້ພວກເຮົາ ກຳລັງຂຸ້ນຂ້ຽວຫັນທິດເສດຖະກິດຂອງລາວ ໃຫ້ກ້າວຜ່ານ ການເອື່ອຍອີງໃສ່ ຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດ ໄປສູ່ເສດຖະກິດທີ່ອາໄສຄວາມຮູ້ຈາກຫົວ ແລະທັກສະທີ່ຊຳນານຂອງຄົນ, ບໍ່ວ່າທາງດ້ານ ການບໍລິການ, ອຸດສາຫະກຳ ແລະອື່ນໆ ເພື່ອຮັບປະກັນຄວາມໝັ້ນທ່ຽງ ຂອງເສດຖະກິດແຫ່ງຊາດ.

ຢາກເຮັດໄດ້ແນວນັ້ນການລົງທຶນໃສ່ຄົນ ຈະສາມາດຊ່ວຍພວກເຮົາຫຼຸດຜ່ອນຄວາມກັງວົນບໍ່ຫຼາຍ ກໍຄົງໜ້ອຍ ດັ່ງເພິ່ນວ່າ ເງິນເຕັມພາ ບໍ່ເທົ່າຜະຫຍາ ເຕັມຫົວ.