ອາຊີບນັກຂ່າວ ຄືຄວາມຝັນສູງສຸດໃນຊີວິດຂ້ອຍ
ໂດຍ: ໄໝຄຳຍ້ອມສິນ (ພິດສະໄໝ ສຸວັນນະລາດ)
ກ່ອນໜ້ານີ້ສິບປີ, ຂ້ອຍຫາກໍເລີ່ມກ້າວເຂົ້າສູ່ເສັ້ນທາງສາຍສື່ມວນຊົນດ້ວຍຫົວໃຈທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມມັກໃນອາຊີບນີ້. ໃນເວລານັ້ນ, ຂ້ອຍປຽບເໝືອນນົກນ້ອຍທີ່ຫາກໍຮຽນບິນໃນເສັ້ນທາງສາຍນີ້ ໂດຍມີສຳນັກຂ່າວສານປະເທດລາວ (ຂປລ) ທີ່ປຽບເໝືອນພໍ່ແມ່ເປັນຜູ້ສິດສອນ. ໃນເວລາທີ່ຂ້ອຍເລີ່ມເຮັດວຽກນັ້ນ ພໍດີຢູ່ໃນໄລຍະທີ່ສຳນັກຂ່າວສານປະເທດລາວສະເຫລີມສະຫລອງວັນສ້າງຕັ້ງຄົບຮອບ 40 ປີ, ຂ້ອຍຈຶ່ງໄດ້ມີໂອກາດເຂົ້າຮ່ວມຮັບຟັງການເຜີຍແຜ່ບົດບາດ, ການກຳເນີດ, ການເຕີບໃຫຍ່ຂະຫຍາຍຕົວຂອງ ຂປລ ຈາກການນຳ ແລະ ພະນັກງານອາວຸໂສທີ່ກິ້ງເກືອກລີເລືອຢູ່ໃນວຽກງານຂ່າວສານ. ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຮັບຮູ້ໃນຄັ້ງນັ້ນແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍບົດຮຽນອັນລ້ຳຄ່າ ແລະ ຍິ່ງເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມພາກພູມໃຈຕໍ່ອາຊີບນັກຂ່າວທີ່ເປັນຄວາມໄຝ່ຝັນສູງສຸດຂອງຂ້ອຍທີ່ໄດ້ມາຮ່ວມເຄື່ອນໄຫວວຽກງານສາຍສື່ມວນຊົນຢູ່ ຂປລ.
ຄວາມມັກ ແລະ ຄວາມໄຝ່ຝັນໃນອາຊີບນັກຂ່າວຂອງຂ້ອຍແມ່ນເກີດຂຶ້ນແຕ່ຄາວຍັງນ້ອຍ ເພາະໄດ້ຟັງການເຄື່ອນໄຫວຂອງນັກຂ່າວໃນສະໜາມຮົບແຫ່ງການຕໍ່ສູ້ກູ້ຊາດຈາກການບອກເລົ່າຂອງພໍ່ແມ່ທີ່ເປັນພະນັກງານປະຕິວັດໄດ້ຜ່ານສະໜາມຮົບແຫ່ງການຕໍ່ສູ້ກູ້ຊາດ. ຈາກການບອກເລົ່າຂອງພໍ່ແມ່ ສິ່ງເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍປະທັບໃຈຕໍ່ອາຊີບນັກຂ່າວແມ່ນພໍ່ແມ່ໄດ້ເວົ້າໃຫ້ຟັງວ່າ: “ໃນສະໄໝສົງຄາມ ນັກຂ່າວ ກໍຄືກັບທະຫານ ນອກຈາກຕໍ່ສູ້ດ້ວຍອາວຸດແລ້ວ ຍັງໃຊ້ປາຍປາກກາຂອງຕົນເອງຂຽນບົດຂ່າວ, ບົດຄວາມຕ່າງໆ ເພື່ອຕອບໂຕ້ກັບຝ່າຍສັດຕູໄປພ້ອມກັບການຂຽນບົດ ເພື່ອປຸກລະດົມນ້ຳໃຈຂອງອ້າຍນ້ອງທະຫານ ແລະ ປະຊາຊົນບັນດາເຜົ່າ. ບັນດາບົດຂ່າວ ແລະ ບົດຄວາມຕ່າງໆທີ່ເຜີຍແຜ່ໃນເວລານັ້ນແມ່ນສາມາດປຸກລະດົມນ້ຳໃຈຮັກຊາດຂອງນັກຮົບ ແລະ ປະຊາຊົນລາວບັນດາເຜົ່າໄດ້ດີຫລາຍ”. ສະໄໝທີ່ຂ້ອຍຮຽນຢູ່ຊັ້ນມັດທະຍົມຕົ້ນ-ມັດທະຍົມປາຍ ຊຸມປີ 1999-2001 ການເຂົ້າເຖິງຂໍ້ມູນຂ່າວສານຕ່າງໆ ໂດຍສະເພາະແມ່ນໜັງສືພິມຂອງນັກຮຽນແມ່ນຍັງມີຈຳກັດ. ເວລານັ້ນ ໜັງສືພິມລາຍວັນຢູ່ປະເທດເຮົາກໍມີພຽງແຕ່ 1-2 ສະບັບ. ສຳລັບນັກຮຽນດົນໆຈຶ່ງໄດ້ອ່ານໜັງສືພິມສະບັບໜຶ່ງທີ່ນຳມາແຈກຢາຍໃຫ້ໃນໂອກາດວັນສຳຄັນຕ່າງໆເຊັ່ນ: ວັນແມ່ຍິງ, ວັນສ້າງຕັ້ງກອງທັບ… ເຊິ່ງກໍເປັນໜັງສືພິມລາຍເດືອນ ຫລື ລາຍໄຕມາດເທົ່ານັ້ນ. ເວລານັ້ນ ທຸກຄັ້ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ອ່ານບົດຄວາມ, ບົດຂ່າວຕາມໜັງສືພິມ ແລະ ວາລະສານຕ່າງໆ ກໍເກີດມີແນວຄິດຕາມພາສາເດັກນ້ອຍວ່າ: “ຜູ້ທີ່ຂຽນບົດຕ່າງໆແມ່ນເກັ່ງແທ້, ສາມາດເຮັດໃຫ້ຄົນທີ່ບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນເຫດການນັ້ນເຂົ້າໃຈເຫດການຕ່າງໆທີ່ເກີດຂຶ້ນ ແລະ ສາມາດປ່ຽນແປງແນວຄິດພຶດຕິກຳຂອງຄົນ ແລະ ສັງຄົມໄດ້ເປັນຢ່າງດີ”. ບວກກັບຄວາມປະທັບໃຈທີ່ມີຕໍ່ອາຊີບນັກຂ່າວຢູ່ແລ້ວ ກໍເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເກີດມີຄວາມຄິດວ່າ: “ໃຫຍ່ມາເຮົາຕ້ອງເປັນນັກຂ່າວ ແລະ ຂຽນຂ່າວແບບນີ້ໃຫ້ໄດ້”. ນັ້ນແມ່ນຈຸດເລີ່ມຕົ້ນຂອງຄວາມມັກໃນອາຊີບນັກຂ່າວຂອງຂ້ອຍ.
ຍ້ອນມີຄວາມຕັ້ງໃຈຢາກເປັນນັກຂ່າວ, ໃນປີ 2002 ເມື່ອເສັງຈົບຊັ້ນມັດທະຍົມປາຍ ຂ້ອຍກໍສາມາດສອບເສັງເຂົ້າມະຫາວິທະຍາໄລແຫ່ງຊາດໄດ້ ແລະ ເລືອກຮຽນໃນສາຍພາສາລາວ-ວັນນະຄະດີ ຕາມຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງຕົນເອງ ເພື່ອຕ້ອງການຝຶກທັກສະການນຳໃຊ້ພາສາລາວໃຫ້ຄ່ອງແຄ້ວ, ໃຫ້ສາມາດກ້າວໄປເປັນນັກຂ່າວຕາມຄວາມໄຝ່ຝັນ. ໃນໄລຍະນັ້ນຖືວ່າວຽກງານຂ່າວສານໜັງສືພິມຢູ່ບ້ານເຮົາມີການພັດທະນາດີຫລາຍ ແລະ ມີໜັງສືພິມລາຍວັນເກີດຂຶ້ນຫລາຍໆສະບັບ ເຊິ່ງໄດ້ອຳນວຍຄວາມສະດວກໃຫ້ຂ້ອຍຕະຫລອດໄລຍະເວລາ 5 ປີທີ່ສຶກສາຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລແຫ່ງຊາດ ທຸກຄັ້ງທີ່ມີເວລາຫວ່າງຈາກການຮຽນ ຂ້ອຍຕ້ອງໄປຫໍສະໝຸດ ເພື່ອອ່ານໜັງສືພິມທຸກສະບັບທີ່ມີໃນເວລານັ້ນເຊັ່ນ: ໜັງສືພິມປະເທດລາວ, ປະຊາຊົນ, ວຽງຈັນໃໝ່, ໜັງສືພິມກິລາ ແລະ ໜັງສືພິມເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ ເພື່ອຮຽນຮູ້ຮູບແບບການຂຽນຂ່າວ ແລະ ເຫດການຕ່າງໆດ້ວຍຕົນເອງ ພ້ອມທັງພະຍາຍາມຈົດຈຳເອົາບັນດາຄຳສັບ, ປະໂຫຍດໃນບົດຕ່າງໆ ແລະ ພະຍາຍາມຝຶກຂຽນຂ່າວເອງດ້ວຍຄວາມຝັນ ແລະ ຄວາມມຸ່ງໝັ້ນທີ່ຈະເປັນນັກຂ່າວໃຫ້ໄດ້.
ເວົ້າເຖິງສາເຫດຂອງການມາເຮັດວຽກຢູ່ສຳນັກຂ່າວສານປະເທດລາວຂອງຂ້ອຍບໍ່ແມ່ນຍ້ອນຄວາມບັງເອີນ ຫລື ຍ້ອນການຊັກຊວນຂອງໃຜ, ແຕ່ຫາກແມ່ນຄວາມຕັ້ງໃຈ ເຊິ່ງຄວາມຕັ້ງໃຈນີ້ໄດ້ເກີດຂຶ້ນແຕ່ເວລາຂ້ອຍຮຽນຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລແຫ່ງຊາດປີທີ 1 ເພາະທຸກມື້ທີ່ຂ້ອຍໄປຮຽນແມ່ນຂີ່ລົດເມ ເຊິ່ງຕ້ອງໄດ້ອອກຈາກເຮືອນແຕ່ເຊົ້າ (ເຮືອນຢູ່ວັດໄຕນ້ອຍ, ຕະຫລາດກົກໂພ) ໄປຂີ່ລົດເມຢູ່ຕະຫລາດເຊົ້າ, ຕາມເສັ້ນທາງແຕ່ເຮືອນໄປຕະຫລາດເຊົ້າແມ່ນຕ້ອງຜ່ານສຳນັກຂ່າວສານປະເທດລາວ ແລະ ທຸກຄັ້ງທີ່ກາຍໄປ-ມາ ຂ້ອຍຕ້ອງຫລຽວເບິ່ງສຳນັກຂ່າວແຫ່ງນີ້ ແລະ ຕັ້ງໃຈກັບຕົນເອງວ່າ ຮຽນຈົບເຮົາຕ້ອງມາເຮັດວຽກຢູ່ບ່ອນນີ້ໃຫ້ໄດ້. ພ້ອມກັບຄວາມຕັ້ງໃຈດັ່ງກ່າວ ຂ້ອຍກໍພະຍາຍາມຊອກຫາຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບ ຂປລ ແຕ່ກໍເປັນເລື່ອງຍາກ ເພາະລະບົບຂໍ້ມູນຂ່າວສານບ້ານເຮົາໃນເວລານັ້ນຍັງບໍ່ກວ້າງຂວາງ, ຂ້ອຍຮູ້ພຽງວ່າ ສຳນັກຂ່າວສານປະເທດລາວແມ່ນເຈົ້າຂອງຜະລິດຕະພັນໜັງສືພິມປະເທດລາວ. ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງພະຍາຍາມຊັກຖາມຈາກພໍ່ແມ່ ແລະ ໄດ້ຮັບຮູ້ຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບ ຂປລ ພຽງເລັກໜ້ອຍວ່າ: ສຳນັກຂ່າວສານປະເທດລາວເກີດຂຶ້ນແຕ່ສະໄໝສົງຄາມ ແລະ ເປັນພຽງສຳນັກຂ່າວດຽວໃນປະເທດລາວທີ່ເຄື່ອນໄຫວໂຄສະນາເຜີຍແຜ່ຜົນສຳເລັດຂອງການປະຕິວັດຊາດ. ໃນເວລານັ້ນ ສຳນັກຂ່າວສານປະເທດລາວຮ່ວມມືກັບຫວຽດນາມເຄື່ອນໄຫວເກັບກຳຂ່າວ ແລະ ເຫດການສຳຄັນປະຫວັດສາດຂອງປະເທດລາວແລ້ວເຜີຍແຜ່ໃຫ້ພະນັກງານປະຕິວັດໄດ້ຮັບຮູ້ ໂດຍການຕີພິມເປັນໃບຂ່າວ, ເຜີຍແຜ່ຜ່ານວິທະຍຸກະຈາຍສຽງ ເພື່ອຊົມເຊີຍຜົນສຳເລັດການຕໍ່ສູ້ຂອງກຳລັງປະຕິວັດ ແລະ ປຸກລະດົມນ້ຳໃຈຮັກຊາດຂອງພະນັກງານນັກຮົບໃຫ້ສູງຂຶ້ນ.
ມື້ໜຶ່ງໃນປີ 2007 ເຊິ່ງເປັນໄລຍະທີ່ຂ້ອຍພວມລໍຖ້າຮັບໃບປະກາສະນີຍະບັດຈົບປະລິນຍາຕີ ຄວາມຝັນຂອງຂ້ອຍກໍກາຍເປັນຈິງ ເມື່ອສຳນັກຂ່າວສານປະເທດລາວໄດ້ລົງປະກາດໃນໜັງສືພິມປະເທດລາວວ່າ: ຕ້ອງການເພື່ອນຮ່ວມງານທີ່ມີຄວາມມັກ ແລະ ສົນໃຈອາຊີບນັກຂ່າວ, ເປັນຜູ້ທີ່ມີຄວາມຮູ້, ຄວາມສາມາດດ້ານພາສາລາວ, ພາສາຕ່າງປະເທດ… ຂ້ອຍກໍຕັດສິນໃຈມາສະໝັກທັນທັນ ໂດຍມີເພື່ອນຮັກແພງຄົນໜຶ່ງທີ່ມີຄວາມມັກຄືກັນ ຊື່ ຈັນທະລອນ ແກ້ວບົວວັນ ມາສະໝັກນຳ. ຫລັງຈາກນັ້ນ 2-3 ວັນ ຂ້ອຍກໍໄດ້ຮັບໂທລະສັບຕອບກັບໃຫ້ມາຝຶກເຮັດວຽກຢູ່ສຳນັກຂ່າວສານປະເທດລາວ. ຫລັງຈາກວາງໂທລະສັບຫົວໃຈຂ້ອຍກໍເຕັ້ນແຮງຜິດປົກກະຕິ, ຂ້ອຍທັງດີໃຈ ແລະ ຕື່ນເຕັ້ນທີ່ຄວາມຝັນກາຍເປັນຈິງ. ມື້ນັ້ນ, ຂ້ອຍກັບເມືອເຮືອນເລົ່າສູ່ພໍ່ແມ່ຟັງດ້ວຍຄວາມພາກພູມໃຈ ແລະ ເພິ່ນກໍສຸດທີ່ດີໃຈນຳຂ້ອຍທີ່ຈະໄດ້ກ້າວສູ່ເສັ້ນທາງນັກຂ່າວຕາມຄວາມຝັນ. ຂ້ອຍຈື່ດີວ່າມື້ນັ້ນນອກຈາກຄວາມດີໃຈແລ້ວ ຂ້ອຍຍັງມີຄວາມກັງວົນໃຈ ຢ້ານວ່າຈະເຮັດອາຊີບນີ້ບໍ່ໄດ້ດີ ຍ້ອນຂໍ້ຈຳກັດຫລາຍຢ່າງຂອງຕົນເອງ ເຊິ່ງອັນຕົ້ນຕໍແມ່ນຕົນເອງເປັນແມ່ຍິງຢ້ານຈະບໍ່ສາມາດເຄື່ອນໄຫວວຽກງານໄດ້ຫ້າວຫັນເທົ່າທຽມກັບເພດຊາຍ. ຕໍ່ກັບຄວາມກັງວົນໃຈນີ້ ຂ້ອຍກໍເລົ່າສູ່ແມ່ຟັງ ແລະ ແມ່ກໍໄດ້ຍົກເອົາການເຄື່ອນໄຫວຂອງນັກຂ່າວຍິງຫວຽດນາມຄົນໜຶ່ງທີ່ແມ່ເຄີຍເຫັນຜົນງານ ແລະ ການເຄື່ອນໄຫວຂອງເພິ່ນໃນສະໄໝຕໍ່ສູ້ກູ້ຊາດ, ນັກຂ່າວຍິງຄົນນີ້ຊື່ວ່າ: ຫງວຽນທິເຖ້ (ຂ້ອຍມາຮູ້ຫລັງຈາກໄດ້ເຮັດວຽກຢູ່ ຂປລ ວ່າເພິ່ນເປັນຊ່າງຖ່າຍພາບສີມືດີຂອງສຳນັກຂ່າວສານຫວຽດນາມ) ແມ່ເລົ່າວ່າ: “ນັກຂ່າວຄົນນີ້ເຖິງວ່າເປັນນັກຂ່າວຍິງ ແຕ່ລາວກໍສາມາດເຄື່ອນໄຫວວຽກງານໄດ້ເທົ່າທຽມກັບເພດຊາຍ, ລາວສາມາດເຄື່ອນໄຫວເຮັດວຽກຖ່າຍຮູບຢູ່ປະເທດລາວທ່າມກາງສົງຄາມອັນດຸເດືອດ, ຜົນງານການຖ່າຍຮູບໃນສະໄໝສົງຄາມຢູ່ປະເທດລາວຂອງເພິ່ນມີຢ່າງຫລວງຫລາຍ ແລະ ທຸກຮູບກາຍເປັນສິ່ງທີ່ມີຄຸນຄ່າທາງປະຫວັດສາດຂອງຊາດລາວ ແລະ ຫວຽດນາມ”, ແຕ່ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍປະທັບໃຈທີ່ສຸດຕໍ່ນັກຂ່າວຍິງຄົນນີ້ແມ່ນແມ່ໄດ້ເລົ່າໃຫ້ຟັງວ່າ: “ເພິ່ນເປັນນັກຊ່າງພາບຍິງພຽງຄົນດຽວທີ່ສາມາດເຂົ້າໄປຖ່າຍຮູບອັນເປັນປະຫວັດສາດຂອງລາວໃນເຫດການທີ່ເຈົ້າ ສຸວັນນະພູມມາ ເຊັນບົດບັນທຶກມອບອຳນາດການບໍລິຫານລັດຖະບານໃຫ້ແກ່ທ່ານນາຍົກລັດຖະມົນຕີ ໄກສອນ ພົມວິຫານ ໃນເວລານັ້ນ”. ຈາກການບອກເລົ່າຂອງແມ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີກຳລັງໃຈ, ເຊື່ອໝັ້ນຕົນເອງຫລາຍຂຶ້ນ ແລະ ພ້ອມທີ່ຈະກ້າວສູ່ເສັ້ນທາງນັກຂ່າວຕາມຄວາມຝັນ.
ການມາເປັນນັກຂ່າວຢູ່ສຳນັກຂ່າວສານປະເທດລາວຕາມຄວາມໄຝ່ຝັນຖືວ່າເປັນໜ້າທີ່ອັນມີກຽດ ແລະ ພາກພູມໃຈທີ່ສຸດໃນຊີວິດຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຄອບຄົວ, ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ພູມໃຈແມ່ນການໄດ້ເຮັດໜ້າທີ່ນັກຂ່າວໂຄສະນາເຜີຍແຜ່ເຫດການສຳຄັນຕ່າງໆຂອງຊາດໃຫ້ສັງຄົມໄດ້ຮັບຮູ້ ນັບແຕ່ການແຂ່ງຂັນກິລາຊີເກມທີ່ລາວເປັນເຈົ້າພາບ, ການແຂ່ງຂັນກິລາມະຫາວິທະຍາໄລອາຊຽນ, ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຂອງພັກ ຄັ້ງທີ IX ແລະ ຄັ້ງທີ X, ການສະເຫລີມສະຫລອງວັດຊາດຄົບຮອບ 40 ປີ ແລະ ເມື່ອບໍ່ດົນນີ້ກໍແມ່ນກອງປະຊຸມສຸດຍອດອາຊຽນ ທີ່ປະເທດເຮົາໄດ້ເປັນເຈົ້າພາບ ແລະ ເຫດການອື່ນໆອີກທີ່ສຳຄັນ ເຊິ່ງຕາມຄວາມຄິດຂ້ອຍແລ້ວ ຖ້າບໍ່ໄດ້ເປັນນັກຂ່າວອາດຈະບໍ່ມີໂອກາດໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມເຄື່ອນໄຫວຮັບໃຊ້ທຸກເຫດການສຳຄັນລະດັບຊາດ. ຈາກປະສົບການເຮັດວຽກ 10 ປີ ຂ້ອຍກໍປຽບເໝືອນນົກນ້ອຍໂຕໜຶ່ງທີ່ພວມໂບຍບິນໃນເສັ້ນທາງສາຍສື່ມວນຊົນ ເຊິ່ງໃນປັດຈຸບັນແມ່ນຮູ້ແຕ່ບິນແຕ່ຍັງບໍ່ຮູ້ວ່າຈະບິນແບບໃດຈຶ່ງສາມາດຕ້ານທານກັບພາຍຸລົມແດງໄດ້ຄືກັບນັກຂ່າວຮຸ່ນອາວຸໂສກວ່າທີ່ປຽບເໝືອນນົກອິນຊີກາງປີກໂບຍບິນຢູ່ເທິງທ້ອງຟ້າຕ້ານທານກັບພາຍຸລົມແດງໄດ້ຢ່າງສະຫງ່າຜ່າເຜີຍ. ນີ້ເປັນພຽງຄວາມສຳເລັດບາດກ້າວໜຶ່ງຂອງຊີວິດຂ້ອຍ, ບາດກ້າວຕໍ່ໄປແມ່ນການຝຶກຝົນຕົນເອງໃຫ້ກາຍເປັນນັກຂ່າວທີ່ມີຄວາມສາມາດຕາມຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການຂອງວຽກງານ ເຊິ່ງສຳລັບຂ້ອຍແລ້ວແມ່ນຍັງຕ້ອງຝຶກຝົນຫລາຍຢ່າງທາງດ້ານທັກສະການຂຽນໃຫ້ໄດ້ຫລາກຫລາຍ, ດ້ານພາສາຕ່າງປະເທດ, ດ້ານທິດສະດີການເມືອງ ລວມເຖິງການວາງແຜນພັດທະນາວຽກງານທີ່ຕົນຮັບຜິດຊອບຈຶ່ງຈະສາມາດໂບຍບິນໃນເສັ້ນທາງສາຍສື່ມວນຊົນຢ່າງສະຫງ່າງາມ.
