ຊີວິດ ແລະ ຄວາມຫວັງຂອງຄູອາສາ
ໂດຍ: ກ້ອງສ່ອງ ອິດສະຫລະ
ໜຶ່ງອາທິດເຕັມທີ່ຜູ້ຂຽນໄດ້ໄປສໍາຜັດກັບບັນຍາກາດການສ້າງສາພັດທະນາຢູ່ແຖວແຂວງຄໍາມ່ວນ ແລະ ສະຫວັນນະເຂດ. ສິ່ງທີ່ໄດ້ເຫັນປະຈັກຕາກໍແມ່ນການສ້າງສາພັດທະນາບ້ານເມືອງຢູ່ແຕ່ລະທ້ອງຖິ່ນປາກົດວ່າເປັນຂະບວນກວ້າງຂວາງ ແລະ ຄຶກຄັກຟົດຟື້ນຫລາຍ. ໃນບາງບ້ານບາງທ້ອງຖິ່ນບ່ອນເຮົາເຄີຍໄດ້ຢູ່ ແລະ ໄດ້ໄປໃນເມື່ອກ່ອນດົນໆສາມສີ່ສິບປີມາດຽວນີ້ຈົນຫລັງ. ເຮືອນຊານບ້ານຊ່ອງ, ຕຶກອາຄານຫ້າງຮ້ານກໍເກີດຂຶ້ນປານດອກເຫັດ. ສ່ວນວ່າສິ່ງທີ່ໄດ້ຍິນກັບຫູກໍແມ່ນຄວາມຮູ້ສຶກຂອງປະຊາຊົນ ນັບທັງຄໍາຄິດຄໍາເຫັນຂອງໝູ່ເພື່ອນສະຫາຍທີ່ໄດ້ຈາກກັນໄປຕັ້ງແຕ່ສະໄໝຢຶດອໍານາດເປັນເວລາ 40 ກວ່າປີຈຶ່ງໄດ້ມາເຫັນໜ້າເຫັນຕາພົບພໍ້ກັນກໍມີທັງຜູ້ຢູ່ຜູ້ໜີ ແລະ ຜູ້ຕາຍຜູ້ຍັງ ແລະ ໜຶ່ງໃນປະເດັນທີ່ໄດ້ຍົກມາເພື່ອເວົ້າວ່າໂອ້ລົມ ແລະ ແລກປ່ຽນຄໍາຄິດຄໍາເຫັນສູ່ກັນຟັງນັ້ນກໍແມ່ນກ່າວເຖິງຊີວິດແລະ ຄວາມຫວັງຂອງຜູ້ເປັນຄູອາສາສະໝັກທີ່ໄດ້ປະຕິບັດໜ້າທີ່ຢູ່ໃນທ້ອງຖິ່ນຮາກຖານ.
ຄືດັ່ງພວກເຮົາຮູ້ນໍາກັນແລ້ວວ່າ, ຄູອາສາສະໝັກແມ່ນຄູທີ່ສະໝັກໄປສິດສອນເພື່ອລໍຖ້າເຂົ້າເປັນລັດຖະກອນ ໂດຍບໍ່ມີເງິນເດືອນ ແລະ ເງິນນະໂຍບາຍໃດໆຕອບສະໜອງ ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງກໍແມ່ນກຸ້ມຕົນເອງທັງນັ້ນ. ຢູ່ປະເທດເຮົາໃນສະພາບປັດຈຸບັນຈໍານວນຄູອາສາທີ່ໄດ້ກ່າວມານີ້ມີຈໍານວນຫລາຍຮ້ອຍຫລາຍພັນຄົນທີ່ພວມເຮັດໜ້າທີ່ສິດສອນ ນັບແຕ່ຢູ່ຕົວເມືອງຈົນຮອດຊົນນະບົດ, ຕ່າງແຕ່ວ່າມີບ່ອນຫລາຍບ່ອນໜ້ອຍເທົ່ານັ້ນ. ສະເພາະຢູ່ເມືອງໄກສອນ ພົມວິຫານ ເຊິ່ງເປັນເມືອງເທດສະບານແຂວງສະຫວັນນະເຂດກໍມີເຖິງ 250 ກວ່າຄົນ. ສ່ວນວ່າເມືອງອື່ນໆແມ່ນຍັງບໍ່ນັບ, ເມື່ອມາບວກລົບຄູນຫານໃນທົ່ວປະເທດມັນຊິມີຈັກພັກຄົນ. ພວກເຂົາເຫລົ່ານັ້ນບາງຄົນກໍເຮັດໜ້າທີ່ສິດສອນມາຜູ້ລະສອງສາມປີ ຫລື ສີ່ຫ້າປີກໍຍັງບໍ່ໄດ້ເຂົ້າລັດຖະກອນ. ສິ່ງທີ່ໜ້າຊົມເຊີຍຍົກຍ້ອງໃນພາລະກິດຂອງເຂົາເຈົ້ານັ້ນ ກໍຄືໜ້າທີ່ການງານມີຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ການສິດສອນເພື່ອສ້າງເດັກນັກຮຽນທີ່ເປັນອານາຄົດຂອງຊາດໃນທຸກຫ້ອງ ແລະ ທຸກຊັ້ນຢ່າງເອົາຈິງເອົາຈັງ. ບາງຄົນກໍກາຍເປັນຄູ-ອາຈານສອນດີສອນເກັ່ງ ແລະ ເປັນຕົວແບບໃຫ້ຄູ-ອາຈານຜູ້ທີ່ໄດ້ເປັນລັດຖະກອນມາແລ້ວຕັ້ງຫລາຍເທົ່າ.
ແນວໃດກໍຕາມ, ສິ່ງທີ່ເຮົາເຫັນ ແລະ ໄດ້ຟັງກັບຫູນັ້ນກໍຄືຄວາມຫວັງ ແລະ ອຸດົມການອັນແນ່ວແນ່ຂອງເຂົາເຈົ້າ ກໍຄືຕ້ອງການເປັນລັດຖະກອນຈໍາຕ້ອງໄດ້ອົດທົນສູ້ເພື່ອເອົາຊີວິດຂອງຕົນເອງທີ່ເກີດມາເປັນຄົນລາວຊາດໜຶ່ງ. ເຖິງຈະມີອຸປະສັກຍາກງ່າຍ ແລະ ເຕັມໄປດ້ວຍພາລະກິດຕ່າງໆມາກະທົບຄວາມຫວັງທີ່ຕັ້ງເປົ້າເອົາໄວ້ນັ້ນ ກໍຄືຢາກເປັນລັດຖະກອນ. ຍ້ອນວ່າອາຊີບຂອງການເປັນຄູມັນເປັນອາຊີບທີ່ບໍລິສຸດ ເພື່ອຖ່າຍທອດຄວາມຮູ້ຄວາມສາມາດທີ່ຕົນມີໃຫ້ແກ່ເດັກນັກຮຽນທີ່ເປັນອານາຄົດຂອງຊາດ. ແຕ່ສິ່ງທີ່ໜ້າເປັນຫ່ວງນັ້ນແມ່ນເສັ້ນທາງເດີນທີ່ຈະກ້າວເຂົ້າເປັນລັດຖະກອນນັ້ນມັນຍັງມືດປານເຂົ້າຖ້ຳກັບເດືອນແຮມ. ຍ້ອນວ່າເຮັດວຽກມາຜູ້ລະສອງສາມປີ ຫລື ສີ່ຫ້າປີ ມັນຍັງມິດຈີ່ຫລີ່ປານໝີກິນເຜີ້ງ. ເຜີໆມາຖ້າຜູ້ໃດມີອາຍຸແກ່ເກີນກວ່າລະບຽບຫລັກການ ແລະ ຂໍ້ກໍານົດແລ້ວ ເພິ່ນກໍວ່າບໍ່ມີເງື່ອນໄຂ, ສຸດທ້າຍມາຄວາມຫວັງ ແລະ ຄວາມຕັ້ງໃຈກໍເລີຍເປັນອໍາມະພາດ.
ຄູອາສາສະໝັກຄົນໜຶ່ງທີ່ສອນຢູ່ໂຮງຮຽນມັດທະຍົມສົມບູນບ້ານໃໝ່ຜາຊ້າງເມືອງຄູນຄໍາ ແຂວງຄໍາມ່ວນ ໄດ້ເລົ່າສູ່ຜູ້ຂຽນຟັງວ່າ: ຫລານເປັນຄູອາສາມາໄດ້ສາມປີແລ້ວ, ສອນວິຊາເລກແຕ່ ມ.3 ຮອດ ມ.7 ຄວາມຫວັງຂອງຕົນເອງກໍຄືຕ້ອງການເຂົ້າເປັນລັດຖະກອນ ແຕ່ບໍ່ຮູ້ວ່າຍັງອີກຈັກປີຈຶ່ງຈະເຖິງເວລານັ້ນ. ມາຮອດມື້ນີ້ຕົນເອງກໍຮູ້ສຶກທໍ້ແທ້ແຕ່ກໍມີພໍ່ແມ່ຢູ່ທາງບ້ານເພິ່ນໃຫ້ກໍາລັງໃຈ ແລະ ບອກໃຫ້ອົດທົນສູ້ຕໍ່ໄປອີກຈັກຫ້າປີ ຖ້າເພິ່ນບໍ່ຮັບເອົາກໍຈໍາເປັນຕ້ອງໄດ້ຊອກຫາທາງປະກອບອາຊີບໃໝ່ຕາມຍະຖາກໍາ. ເມື່ອຖາມວ່າໃນດ້ານຊີວິດການເປັນຢູ່ໃນປັດຈຸບັນພວກຫລານເຮັດແນວໃດ ? ເຂົາກໍຕອບແບບສີໜ້າເສົ້າໆວ່າ: ຍາມເລີກວຽກມາກໍພາກັນໄປເກັບຜັກຫັກໜໍ່, ຫາປູຫາປາ, ພາກັນໄປຕຶກກະດຸ້ງ, ບາງມື້ພໍ່ແມ່ປະຊາຊົນບ່ອນຮັກບ່ອນແພງເວລາເພິ່ນຫາມາໄດ້ກໍບິແບ່ງສູ່ກິນ, ສ່ວນວ່າເງິນໃຊ້ຈ່າຍນັ້ນກໍອີງໃສ່ພໍ່ແມ່ເປັນຫລັກ, ກ່ຽວກັບເງິນດ້ຳຄໍາເດືອນນັ້ນຍັງບໍ່ທັນຮູ້ ແລະ ຍັງບໍ່ທັນເຄີຍເຫັນວ່າມັນເປັນໃບຫ້າ ຫລື ໃບສິບ. ນີ້ລະຄືຊີວິດຈິງຂອງຄູອາສາທີ່ສູ້ຊົນເຮັດໜ້າທີ່ພາຍໃຕ້ອຸດົມການອັນສູງສົ່ງ. ສິ່ງທີ່ຜູ້ຂຽນໄດ້ນໍາເອົາມາເວົ້ານີ້ມັນເປັນອຸທາຫອນ ແລະ ອຸທາເຫັນໃນຊີວິດຈິງຂອງຄູອາສາຢູ່ແຖວຊົນນະບົດຫ່າງໄກສອກຫລີກ ເຊິ່ງຍາມໃດເຂົາກໍໝົກໝົ້ນໃນໜ້າທີ່, ເມື່ອເລີກວຽກມາກໍຍັງຕ້ອງໄດ້ຕັ້ງບັນຫາກັບຕົນເອງວ່າ ມື້ນີ້ຈະໄປຊອກຢູ່ຫາກິນລ້ຽງປາກລ້ຽງທ້ອງຢູ່ໃສ ແລະ ເອົາແບບໃດ ?.
ເຖິງຢ່າງໃດກໍດີ, ຕາມເຮົາຄິດບໍ່ວ່າແຕ່ຄູອາສາ ມັນຍັງມີພະນັກງານອາສາຈໍານວນຫລວງຫລາຍທີ່ສັງກັດຢູ່ໃນແຕ່ລະຂະແໜງການ, ແຕ່ລະຂົງເຂດທີ່ພວມສູ້ຊົນເຮັດວຽກສ້າງຜົນງານເພື່ອຕົນເອງ ແລະ ເພື່ອປະເທດຊາດ ເຊິ່ງຄວາມຫວັງອັນສຸດຍອດຂອງເຂົາເຈົ້າກໍຄື “ຢາກເປັນລັດຖະກອນ”. ໃນຫລາຍປີຜ່ານມາ, ການຮັບເອົາພະນັກງານອາສາເຂົ້າເປັນລັດຖະກອນກໍຫາກໄດ້ປະຕິບັດກັນມາເປັນປົກກະຕິ, ຕ່າງແຕ່ວ່າປີໃດຫລາຍປີໃດໜ້ອຍແມ່ນອີງຕາມແຜນພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມຂອງປະເທດ ແລະ ແຜນປັບປຸງ ແລະ ກໍ່ສ້າງລັດຖະກອນຂອງກະຊວງກ່ຽວຂ້ອງ. ແຕ່ສິ່ງທີ່ຜູ້ຂຽນເຫັນຄວາມບໍ່ຍຸຕິທໍານັ້ນມີຈໍານວນບໍ່ໜ້ອຍທີ່ເປັນລູກເຈົ້າຫລານນາຍ, ເປັນລູກຫລານຄົນເຈົ້າຄົນຂ້ອຍເຮັດບໍ່ທັນພໍປີສອງປີກໍໄດ້ເຂົ້າເປັນລັດຖະກອນ. ເມື່ອເຂົ້າໄປແລ້ວມາດຕະຖານເພິ່ນພັດຍັງບໍ່ທັນຄົບຖ້ວນເທົ່າທີ່ຄວນມອບວຽກອັນໃດໃຫ້ເຮັດກໍພໍແຕ່ມ້າມແປະພຸງ, ໄດ້ວຽກໃຫ້ເຮັດແລ້ວພັດຍັງຊັ້ນຕໍາແໜ່ງ. ຜູ້ທີ່ເປັນໝັນຢູ່ຕະຫລອດເວລາກໍຄືຜູ້ທີ່ບໍ່ມີເສັ້ນມີສາຍ, ບໍ່ໄດ້ເປັນລູກເຈົ້າຫລານນາຍ ເອົາຊີວິດສູ້ຕາມມີຕາມເກີດ. ກໍຂໍໃຫ້ຄູອາສາຂອງເຮົາທຸກຄົນສືບຕໍ່ອົດທົນຜ່ານຜ່າບໍ່ໄວກໍຊ້າຄວາມຫວັງທີ່ເຮົາຕັ້ງໃຈອາດມີວັນໃດວັນໜຶ່ງຕ້ອງກັບເກີດມາເປັນຄວາມຈິງ, ກົງກັນຂ້າມ ຖ້າບໍ່ສົມດັ່ງຫວັງກໍບໍ່ຕ້ອງທໍ້ແທ້ຄິດວ່າອາຊີບຄວາມເປັນຄູໄປຫາກິນຢູ່ໃສກໍໄດ້. ຖ້າໝົດທາງເດີນໜ້າກໍໃຫ້ຫັນກັບຫລັງໄປສ້າງເສດຖະກິດຄອບຄົວເບິ່ງພໍ່ແມ່, ຫາລ້ຽງເປັດລ້ຽງໄກ່, ລ້ຽງງົວລ້ຽງຄວາຍ, ມີເຂົ້າສຸກເຕັມນາກິນປາລົງຕ້ອນມັນກໍປຽບເໝືອນໄດ້ຂຶ້ນສະຫວັນທັງເປັນຢະເອີຍ !.
