ຈະເຮັດແນວໃດໃຫ້ທັນເກມຄົນໂກງ ?

ບໍລິສັດທີ່ດຳເນີນທຸລະກິດລັກສະນະເຊີນຊວນມວນຊົນຮ່ວມລົງທຶນ ແລະ ທຸລະກິດແບບຕ່ອງໂສ້ໂດຍມີການເລັງເປົ້າໝາຍໃສ່ກຸ່ມບຸກຄົນໃດໜຶ່ງ ເພື່ອໃຫ້ພະຍາຍາມສ້າງກຸ່ມ ແລະ ຊອກຫາສະມາຊິກກຸ່ມຂອງຕົນມາຮ່ວມລົງທຶນກັບບໍລິສັດໃຫ້ໄດ້ຫລາຍເທົ່າທີ່ຈະຫລາຍໄດ້ເພື່ອແລກກັບຜົນຕອບແທນທີ່ສູງກວ່າຄວາມເປັນຈິງຍັງມີແຜ່ຫລາຍ ແລະ ສືບຕໍ່ສ້າງຄວາມເສຍຫາຍຕໍ່ສະຖຽນລະພາບທາງດ້ານເສດຖະກິດຂອງຊາດ, ເຮັດໃຫ້ສັງຄົມບໍ່ມີຄວາມສະຫງົບ, ສ້າງຄວາມສູນເສຍຢ່າງມະຫາສານຕໍ່ຊັບສີນຂອງປະຊາຊົນທີ່ຕົກເປັນເຫຍື່ອ, ມີບາງຄັ້ງຂະໜາດພີ້ນ້ອງຮ່ວມສາຍເລືອດດຽວກໍເກີດຜິດຖຽງອາລະວາດຕີກັນ, ຍ້ອນພາກັນຫລົງເຊື່ອຄົນໄກ້ຊິດຊັກຊວນໃຫ້ໄປເສຍຊັບ.

ຕໍ່ສະພາບແບບນີ້, ມີຫລາຍຄົນຕັ້ງຄໍາຖາມວ່າ: ພວກເຮົາຍັງຈະສືບຕໍ່ປິດຫູບັງຕາປ່ອຍໃຫ້ກຸ່ມນັກລົງທຶນຫລື ນັກທຸລະກິດທີ່ມີແນວຄິດສະແຫວງຫາຜົນປະໂຫຍດຢ່າງບໍ່ຊບທໍາຈາກຄວາມຮູ້ເທົ່າບໍ່ເຖິງການຂອງປະຊາຊົນອີກຕໍ່ໄປບໍ? ແລະ ບົດຮຽນທີ່ເຈັບແສບຜ່ານມາມັນບໍ່ໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ຄົນລາວຈໍານວນໜຶ່ງຫູແຈ້ງຕາສະຫວ່າງຂຶ້ນແດ່ບໍ?. ຊຶ່ງກໍລະນີລ້າສຸດທີ່ເຈົ້າຂອງບໍລິສັດເອຊຽນເຟັດສຈຳກັດ (ASIANFACE CO., LTD) ທີ່ເປັນຊາວກຳປູເຈຍຫອບເງິນຮ່ວມລົງທຶນຂອງປະຊາຊົນລາວເຮົາປະມານສີບລ້ານກວ່າໂດລາສະຫາລັດໜີໄປແບບບໍ່ເຫັນສົ້ນ, ນັບວ່າສ້າງຄວາມເສຍຫາຍອີກຄັ້ງແກ່ປະຊາຊົນລາວຫລາຍພັນຄົນທີ່ຕົກເປັນເຫຍື່ອ.

ເກມກົນລວງຂອງນັກທຸລະກິດໄຮ້ຈັນຍາບັນດັ່ງກ່າວ ພວກເຂົາສາມາດຫລອກໃຊ້ການອຳນວຍຄວາມສະດວກຈາກນັກທຸລະກິດລາວ ແລະ ເຈົ້າໜ້າທີ່ລັດຈຳນວນໜຶ່ງທີ່ເຫັນແຕ່ຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວ, ໂດຍບໍ່ສົນໃຈວ່າມັນຈະເກີດຜົນກະທົບອັນບໍ່ດີຕາມມາແກ່ປະຊາຊົນ ແລະ ປະເທດຊາດ. ເຫດການຄະດີນີ້ເກີດຂຶ້ນພຽງໜຶ່ງເດືອນເທົ່ານັ້ນ, ພາຍຫລັງສານປະຊາຊົນນະຄອນຫລວງວຽງຈັນໄດ້ຕັດສິນຄະດີສໍ້ໂກ້ງຊັບຂອງພົນລະເມືອງ ແລະ ຟອກເງິນຂອງບໍລິສັດແມັກສຄີສະເຕໂບບີເວວາຍຈຳກັດ (ແມັກກີ້) ເມື່ອວັນທີ 16 ກຸມພາຜ່ານມາ, ເຊິ່ງລວມມີມູນຄ່າເສຍຫາຍຫລາຍກວ່າ 10 ລ້ານໂດລາສະຫະລັດຈາກຜູ້ຕົກເປັນເຫຍື່ອຈໍານວນ 1.506 ຄົນ. ໂດຍມີຈຳເລີຍ 7 ຄົນສັນຊາດລາວເຊິ່ງເປັນຜູ້ສົ້ມຮູ້ຮ່ວມຄິດ, ສ່ວນຫົວໂປ່ໂຕການທີ່ເປັນຊາວຕ່າງປະເທດຍັງເອົາຕົວລົບໜີແບບໄຮ້ຮ່ອງຮອຍ. ຈາກສອງກໍລະນີທີ່ເກີດຂຶ້ນນີ້ຈຶ່ງມີຄໍາຖາມຈາກສັງຄົມວ່າ: ເປັນຫຍັງບໍລິສັດເຫລົ່ານີ້ຈຶ່ງສາມາດເຄື່ອນໄຫວເຮັດທຸລະກິດທີ່ບໍ່ສອດຄ່ອງກັບພາລະບົດບາດ ຫລື ດໍາເນີນກິດຈະການນອກກອບຂໍອະນຸຍາດໄດ້ເປັນເວລາຫລາຍປີກ່ອນກາຍເປັນຂ່າວ? ເປັນຫຍັງພາກສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງຈຶ່ງປ່ອຍປະໃຫ້ບໍລິສັດເຫລົ່ານັ້ນມີການລະດົມທຶນຢ່າງໂຈ່ງແຈ້ງ? ແລະ ດ້ວຍສາເຫດໃດນັກລົງທຶນຕ່າງປະເທດທີ່ສໍ້ໂກງຈຶ່ງສາມາດລົບໜີອອກນອກປະເທດໄດ້ຢ່າງງ່າຍດາຍທັ້ງທີ່ບົດຮຽນດັ່ງກ່າວໄດ້ມີໃຫ້ເຫັນມາແລ້ວພຽງບໍ່ເທົ່າໃດເດືອນ? ເປັນຫຍັງຈຶ່ງບໍ່ມີການກວດກາ ແລະ ຈຳກັດເສັ້ນທາງການເງິນທີ່ເຄື່ອນຍ້າຍອອກນອກປະເທດ? ແລະ ອີກຫລາຍໆຄໍາຖາມທີ່ຍັງລໍຖ້າຄໍາຕອບ, ແນວໃດກໍຕາມ, ຫລາຍຄົນເຊືອວ່າບັນຫາທັງໝົດທັງມວນນີ້ຕ້ອງມີນັກທຸລະກິດທ້ອງຖິ່ນ ແລະ ພະນັກງານລັດຈຳນວນໜຶ່ງໃຫ້ຄວາມສະດວກແກ່ພວກເຂົາໃນການສໍ້ໂກງ ແລະ ຟອກເງິນ ແລະ ບັນຫາເຫລົ່ານີ້ຈະບໍ່ເກີດຂຶ້ນເດັດຂາດຖ້າຫາກທຸກພາກສ່ວນໃນສັງຄົມສາມາດຮັບປະກັນການບັງຄັບໃຊ້ລະບຽບກົດໝາຍຢ່າງເຂັ້ມງວດ, ໂດຍບໍ່ເປີດໂອກາດໃຫ້ຜູ້ກະທໍາຜິດສາມາດລົບໜີໄປສະເຫວີຍສຸກໄດ້. ກໍລະນີທີ່ເກີດຂຶ້ນນີ້ຖ້າຫາກບໍ່ຖືກນຳມາເປັນບົດຮຽນເພື່ອແກ້ໄຂບັນຫາແລ້ວ, ແນ່ນອນອາດຍັງຈະເຮັດໃຫ້ມີຜູ້ຕົກເປັນເຫຍື່ອອີກຕໍ່ໄປ. ປັດຈຸບັນຍັງມີອີກຫລາຍບໍລິສັດທີ່ດຳເນີນທຸລະກິດລັກສະນະລະດົມທຶນ ແລະ ທຸລະກິດຕ່ອງໂສ່ງ, ມີການໂຄສະນາຢ່າງເຊັດເຈນໃຫ້ຫົວໜ້າກຸ່ມລະດົມສະມາຊິກມາຮ່ວມລົງທຶນ ຫລື ຮ່ວມຊື້ຜະລິດຕະພັນທີ່ບໍ່ຄ່ອຍມີຜູ້ບໍລິໂພກໄປຂາຍໃຫ້ສະມາຊິກກຸ່ມອື່ນໆ.

ທຸລະກິດເຫລົ່ານີ້ລ້ວນແຕ່ເປັນໄພງຽບ ແລະ ສ່ຽງທີ່ອາດຈະກໍໃຫ້ເກີດຄວາມເສຍຫາຍຕໍ່ສະຖຽນລະພາບທາງດ້ານເສດຖະກິດ ແລະ ທີ່ສຳຄັນຄືຊັບສີນເງິນຄໍາຂອງປະຊາຊົນຜູ້ທີ່ຍັງບໍ່ທັນຮັບຮູ້ເລິກເຊິ່ງໃນການລົງທຶນ ແລະ ອາດກໍ່ໃຫ້ເກີດບັນຫາສັງຄົມຕ່າງໆຕາມມາ, ເຊິ່ງເປັນໜໍ່ແໜງໃນການສ້າງຄວາມບໍ່ສະຫງົບໃນສັງຄົມພວກເຮົາ. ສະນັ້ນມັນເຖິງເລລາແລ້ວທີ່ລັດຄວນນຳໃຊ້ມາດຕາການດ້ານກົດໝາຍທີ່ເດັດຂາດ ເພື່ອຈັດການກັບຄົນໂກງເລົ່ານີ້ບໍ່ໃຫ້ມີບ່ອນຢືນໃນສັງຄົມ. ຖ້າຍັງລໍຖ້າແຕ່ແກ້ໄຂໂດຍບໍ່ມີຫຍັງເປັນເຄື່ອງມືປ້ອງກັນກໍບໍ່ຕ່າງຫຍັງກັບສຸພາສິດທີ່ວ່າ: “ງົວເສຍຈຶ່ງລ້ອມຄອກ”.