ຄວາມເປັນມາຂອງບຸນຫໍ່ເຂົ້າສະຫລາກ ປະເພນີທີ່ຫລາກຫລາຍຂອງພືດພັນທັນຍາຫານ
ບຸນຫໍ່ເຂົ້າສະຫລາກ ເປັນບຸນປະເພນີປາງໜຶ່ງໃນຮີດສິບສອງຂອງລາວເຮົາ, ເປັນປະເພນີທີ່ເຊື່ອວ່າເກີດຂຶ້ນໃນສະໄໝເຈົ້າສຸລິຍະວົງສາ. ປະເພນີນີ້ມີມາແຕ່ສະໄໝພຸດທະການ ໂດຍກ່າວກັນວ່າ ສະໄໝນັ້ນ, ພະ ສົງສາມະເນນໃນສຳນັກຂອງພະພຸດທະເຈົ້າມີຫລາຍ ເວລາອຸບາສົກ ອຸບາສິກາ ມາເຮັດບຸນຖວາຍສັງຄະທານໃຫ້ແກ່ພະສົງ ສ່ວນໃຫຍ່ໃຜໆກໍຢາກຖວາຍໃຫ້ແຕ່ພະພຸດທະເຈົ້າ. ດ້ວຍເຫດນີ້ ພະພຸດທະອົງຈິ່ງຊົງອະນຸຍາດໃຫ້ຈົກສະຫລາກເອົາຄືໃຫ້ພໍ່ອອກແມ່ອອກຈົກເອົາຊື່ຂອງພະສົງ ຖືກອົງໃດກໍເອົາເຄື່ອງໄປຖວາຍອົງນັ້ນ.
ຕອນນັ້ນ, ຜູ້ທີ່ເປັນປະມຸກສູງສຸດຝ່າຍພະສົງກໍແມ່ນພະພຸດທະອົງ ແລະ ຜູ້ນ້ອຍສຸດແມ່ນສາມະເນນ ສັນຈິດຈະ, ສ່ວນຝ່າຍຄະລືຫັດແມ່ນພະເຈົ້າປະເສນທິໂກສົນ ເປັນຜູ້ສູງສຸດ ແລະ ຜູ້ມີຖານະຕ່ຳສຸດແມ່ນຊາດທຸກຄະຕະ(ຜູ້ທຸກຍາກ). ຊາຍທຸກຄະຕະ ເຖິງວ່າຈະເປັນຜູ້ທຸກຍາກຂາດເຂີນ, ແຕ່ກໍມີຈິດໃຈໃສສັດທາເຮັດ ບຸນນຳເພິ່ນຈິ່ງພະຍາຍາມຊອກຫາສິ່ງຂອງທີ່ຈະມາຖວາຍທານພະສົງ ໂດຍລາວໄດ້ຂົນຂວາຍຫາເຂົ້າຂອງ ທີ່ຈະໃຫ້ທານໃຫ້ໄດ້ ເຖິງວ່າຈະບໍ່ມີເຂົ້າ ແລະ ອາຫານການກິນທີ່ແຊບຊ້ອຍ, ແຕ່ລາວກໍພະຍາຍາມຊອກຫາເອົາຮຳມາໝົກເປັນກ້ອນ ເພື່ອກຽມໄປຖວາຍພະສົງ. ເມື່ອເຖິງຄາວຈົກສະຫລາກ ພະພຸດທະອົງຈົກຖືກສະຫລາກຂອງຊາຍທຸກຄະຕະ, ສ່ວນພະເຈົ້າປະເສນທິໂກສົນ ຈົກຖືກສາມະເນນນ້ອຍ ສັນຈິດຈະ. ເມື່ອເປັນແນວນັ້ນພະເຈົ້າປັດເສນທິໂກສົນ ຫລື ແມ່ນແຕ່ບຸກຄົນທົ່ວໄປທີ່ມາຮ່ວມບຸນເກີດຄວາມຄິດໃນໃຈຢາກ ໃຫ້ປ່ຽນເຄື່ອງຖວາຍທານນັ້ນ ຄື ໃຫ້ພະເຈົ້າປະເສນທິໂກສົນຖວາຍໃຫ້ພະພຸດທະເຈົ້າ, ສ່ວນຂອງຊາຍທຸກຄະຕະນັ້ນໃຫ້ສາມະເນນນ້ອຍ. ເມື່ອພະພຸດທະອົງຮູ້ ວາລະຈິດແຫ່ງພະເຈົ້າປັດເສນທິໂກສົນ ແລະບຸກຄົນ ທົ່ວໄປທີ່ໄປຮ່ວມບຸນຈິ່ງໄດ້ສັນອາຫານທີ່ເປັນກ້ອນຮຳຂອງຊາຍທຸກຄະຕະ.
ຕອນນັ້ນເຫດຮ້ອນຮອດທວາຍເທບເທວາ ວ່າ: ພະພຸດທະອົງ ຈະສັນຮຳຂອງຊາຍທຸກຄະຕະ ຖ້າພວກເຂົາເບິ່ງຊື່ື້ ຫົວກໍຈະແຕກອອກເປັນສ່ຽງໆ ເທວະດາຈິ່ງໄດ້ສະເດັດມາປຸງລົດຊາດອາຫານໃຫ້ເປັນທິບ ຕອນພະພຸດທະອົງພວມສັນຢູ່ນັ້ນ, ກິ່ນຂອງຮຳໄດ້ກະຈາຍໄປເຖິງທຸກຄົນຢູ່ສະຖານທີ່ນັ້ນ ເຮັດໃຫ້ຄົນແຖວນັ້ນຮູ້ສຶກອີ່ມໜຳສຳລານ ຈາກການໄດ້ກິ່ນອັນເປັນທິບຈາກຮຳຂອງຊາຍທຸກຄະຕະ. ເມື່ອສັນພັດຕາຫາຍສຳເລັດແລ້ວ, ພະພຸດທະອົງ ຈິ່ງໄດ້ຕັດສະແດງພະສັດທໍາມະເທສະໜາແກ່ຄົນທັງຫລາຍ ໃຫ້ປິຕິໂສມະນັດຍິນດີຈາກການໄດ້ມີໂອກາດຖວາຍທານແກ່ພະສົງ ເຖິງວ່າຈະຈົກສະຫລາກຖືກຜູ້ໃດນອກຈາກພະພຸດທະອົງ ກໍບໍ່ໃຫ້ນ້ອຍໃຈເສຍດາຍ. ພະພຸດທະອົງໄດ້ຕັດວ່າ ຊາຍທຸກຄະຕະນັ້ນເຄີຍໄດ້ເປັນໂຍມອຸປະຖາກຂອງເພິ່ນຫລາຍຊາດນັບບໍ່ຖ້ວນແລ້ວ ຈິ່ງຈົກສະຫລາກຖືກ, ສ່ວນພະເຈົ້າປັດເສນທິໂກສົນທີ່ຖືກສາມະເນນນ້ອຍນັ້ນ ກໍບໍ່ແມ່ນບຸກຄົນທຳມະດາ ເປັນເຊື້ອສາຍຍາດພີ່ນ້ອງກັນມາແຕ່ຊາດປາງກ່ອນນັບບໍ່ຖ້ວນເຊັ່ນກັນ ແລະ ທີ່ສຳຄັນສາມະເນນນ້ອຍອົງນີ້ ຄືພະສີອະຣິຍະເມດໄຕທີ່ຈະມາຕັດໃນພາຍພາກໜ້າ. ເມື່ອພະທໍາມະເທສະໜາຈົບ ໃຜກໍປິຕິຊົມຊື່ນຍິນດີຕໍ່ ພະສັດທໍາມະເທສະໜາແລ້ວອີ່ມໜຳສຳລານດ້ວຍກິ່ນອາຍຂອງອາຫານທິບຈິ່ງເປັນທີ່ມາຂອງຄຳວ່າພາເຂົ້າ ທິບ ທີ່ຊາວພຸດລາວເຮົານິຍົມກັນເຮັດໄປຖວາຍພະແຕ່ອະດີດຈົນຮອດປັດຈຸບັນ.
ການເຮັດບຸນຫໍ່ສະຫລາກເປັນປະເພນີທີ່ດີງາມເພື່ອປະຕິບັດບໍ່ໃຫ້ແບ່ງຊົນຊັ້ນວັນນະໃນສັງຄົມເປີດໂອກາດໃຫ້ພະສົງສາມະເນນ ແລະ ຍາດໂຍມທົ່ວໄປ ໄດ້ສ່ຽງສະຫລາກຕາມຄວາມເໝາະສົມຕາມບຸບພະກໍາ ຫລືບຸບເພຈະກະຕະປຸນຍະຕາ ຄືເປັນຜູ້ທີ່ເຮັດບຸນຮ່ວມກັນມາແຕ່ຊາດປາງກ່ອນ ເພາະບາງຄົນ ເຄີຍໄດ້ເປັນພີ່ເປັນນ້ອງກັນມາແລ້ວນັບຊາດບໍ່ຖ້ວນທັງເພື່ອໃຫ້ເກີດລະບົບທໍາມາທິປະໄຕໄປໃນໂຕບໍ່ໃຫ້ເຫລື່ອມລ້ຳຕ່ຳສູງ ໃນສັງຄົມ.
ແນວໃດກໍດີ, ທ່ານຜູ້ອ່ານອາດຈະສົງໄສວ່າ ເປັນຫຍັງຊາຍທຸກຄະຕະ ຖ້າວ່າເຄີຍເປັນໂຍມອຸປະຖາກພະ ພຸດທະເຈົ້າມາ ເປັນເວລາຫລາຍພົບຫລາຍຊາດ ຄືບໍ່ເຫັນເກີດມາເປັນຜູ້ມີຖານະດີ ຊາດນີ້ຄືຍັງທຸກຢູ່? ຄຳຕອບຄືລາວອາດຈະຍັງເປັນຜູ້ທີ່ໃຊ້ກໍາອີກບາງຢ່າງ ແລະ ພວມບຳເພັນປາລະມີສືບຕໍ່ໄປອີກ. ອີກດ້ານໜຶ່ງການເຮັດບຸນຫໍ່ເຂົ້າສະຫລາກຈົນຮອດປັດຈຸບັນ, ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ເລີ່ມບໍ່ຢາກປະຕິບັດຕາມປະເພນີທີ່ພະພຸດ ທະອົງມີບໍລົມພຸດທານຸຍາດໄວ້ ຄື ຄົນໃນສະໄໝນີ້ຢາກພາກັນເຮັດມັກງ່າຍຂຶ້ນ ບໍ່ຢາກຈົກສະຫລາກ ຢາກຖວາຍເຈາະຈົງຫລາຍກວ່າ ເພື່ອເອົາໃຈເຈົ້າສັດທາທີ່ຢາກຖວາຍແກ່ພະຜູ້ໃຫຍ່ຫລາຍກວ່າພະຜູ້ນ້ອຍ ແລະສາມະເນນ ບາງວັດກໍຈັດເຄື່ອງທານໃໝ່ ແບ່ງເປັນພູດໃຫ້ສະເໝີກັນແລ້ວຈິ່ງຈົກສະຫລາກກໍມີ.
ສິ່ງນີ້ ເປັນສິ່ງທີ່ພະພຸດທະເຈົ້າຊົງຕິຕຽນ ແລະ ໄດ້ທຳນາຍເຫດການລ່ວງໜ້າໄວ້ແລ້ວ, ໃນຄຳພີໃບລານເຮົາກໍປາກົດເຫັນໃນໜັງສື ມະຫານາມະບັນຫາ ພຣພຸດທະອົງໄດ້ຊົງກ່າວໄວ້ວ່າ: ໃນອະນາຄົດ, ຄົນຈະບໍ່ຫົວຊາຕໍ່ການຢາກຈົກສະຫລາກແບບນີ້ ເຂົາຈະປ່ຽນແປງເປັນການຖວາຍເຈາະຈົງໂລດ…ແລະ ດຽວນີ້ ກໍເຫັນວ່າມີບາງວັດ ບາງເຂດເປັນແລ້ວ ເຊິ່ງບໍ່ດີປານໃດ ເພາະບໍ່ຮັກສາຮີດເກົ່າຄອງຫລັງ ເໝືອນດັ່ງພະພຸດທະອົງໄດ້ຊົງທຳນາຍເອົາໄວ້ແທ້ໆ.
