ປາບການສໍ້ລາດບັງຫລວງແມ່ນໜ້າທີ່ຂອງຜູ້ເປັນນາຍ
ໂດຍ: ທິດກໍ່າ
ວັນທີ 9 ທັນວາຂອງທຸກໆປີເປັນວັນສາກົນຕ້ານການສໍ້ລາດບັງຫລວງ. ປີນີ້ຖືວ່າຄົບຮອບ 17 ປີ ຖ້າພວກເຮົາຫາກຄິດໄລ່ມາແຕ່ວັນທີ 9/12/2003 ຫາວັນທີ 9/12/2020 ຂອງປີຜ່ານມາ. ເພາະສະນັ້ນ ເພື່ອເປັນການສະເຫລີມສະຫລອງ ແລະ ໃຫ້ຄວາມສຳຄັນຕໍ່ວັນດັ່ງກ່າວ, ໃນອາທິດຜ່ານໆມາ ທາງອົງການກວດກາລັດຖະບານ ຮ່ວມກັບສະຖາບັນຊ່ວຍເຫລືອທາງດ້ານກົດໝາຍ ແລະ ວິຊາການປະເທດລຸກຊຳບວກ (ILSTA) ໄດ້ຮ່ວມກັນຈັດພິທີສະເຫລີມສະຫລອງຢ່າງມີຄວາມໝາຍຕໍ່ວັນປະຫວັດສາດດັ່ງກ່າວຢູ່ທີ່ໂຮງຮຽນມັດທະຍົມສົມບູນສາລາຄາຄຳ ເມືອງຫາດຊາຍຟອງ ນະຄອນຫລວງວຽງຈັນ.
ເວົ້າເຖິງການສໍ້ລາດບັງຫລວງຢູ່ປະເທດເຮົາໃນຊ່ວງສິບຊາວປີຜ່ານມາ ຖືວ່າໜັກໜ່ວງພໍສົມຄວນ ຈົນເຮັດໃຫ້ຖັນແຖວພະນັກງານ-ລັດຖະກອນຕ່າງກໍມີຄຳຂວັນ ແລະ ອຸດົມການທີ່ແຕກຕ່າງກັນໄປ ແລະ ເຮັດໄປຄົນລະແບບ ເປັນຕົ້ນມີຄຳເວົ້າອອກມາວ່າ ຖ້າຕ້ອງການໃຫ້ປະເທດຊາດຮັ່ງມີ ຕົນເອງຕ້ອງຮັ່ງມີກ່ອນ. ໝາຍວ່າໃຫ້ທຸກຄົນຮັ່ງມີກ່ອນ. ເມື່ອໃດເຮົາຍັງທຸກຍາກ ປະເທດຊາດມັນກໍທຸກຍາກ. ເລີ່ມຈາກທິດສະດີ ແລະ ແນວຄວາມຄິດແບບນີ້ ໃຜກໍຊອກຫາຊ່ອງທາງເພື່ອໃຫ້ໄດ້ເງິນຄຳ ແລະ ຊັບສິນມາໃຫ້ຕົນເອງດ້ວຍວິທີທີ່ແຕກຕ່າງກັນເຊັ່ນ: ຜູ້ດຸໝັ່ນແດ່ກໍສູ້ຊົນ ທັງເປັນພະນັກງານ, ທັງເຮັດຄ້າຂາຍ ເຊິ່ງຍຸກປ່ຽນໃໝ່ພາກັນເອີ້ນວ່າ: “ທາງຫລັງເປັນພໍ່ຄ້າ-ແມ່ຄ້າ ທາງໜ້າເປັນພະນັກງານ” ຜູ້ໃດໄຕ່ເຕົ້າຂຶ້ນມາເປັນເຈົ້າເປັນນາຍກໍໃຊ້ວິທີເອົາຖານະຕຳແໜ່ງຂອງຕົນເພື່ອຫາລາຍໄດ້ດ້ວຍການສໍ້ລາດບັງຫລວງເອົາເງິນງົບປະມານ, ເອົາຊັບສິນຂອງລັດແບບສາລະພັດຢ່າງ. ຜູ້ຢູ່ໃກ້ກັບເງິນກໍກິນເງິນ, ຜູ້ຢູ່ນຳໄມ້ກໍກິນໄມ້, ຜູ້ເຮັດນຳເຫລັກກໍກິນເຫລັກ, ຜູ້ເຮັດນຳດິນກໍກິນດິນ, ຜູ້ໃດຢາກໄດ້ເງິນໄວເງິນຫລາຍກໍພາກັນຄ້າຢາເສບຕິດ, ຜູ້ໃດມີມູນມີມັງຂອງເກົ່າຂອງນ້ອຍຂອງໃຫຍ່ກໍເຫີ່ກັນຂາຍຕາມເທັກຕາມບາ, ຜູ້ບໍ່ມີຫຍັງກໍໄປຫາປຸ້ນຫາຈີ້ງັດແງະຂ້າເຈົ້າເອົາຂອງ ກາຍເປັນບັນຫາປາກົດການຫຍໍ້ທໍ້ໃນສັງຄົມຢ່າງແຜ່ລາມ ແລະ ຫລີກລ່ຽງບໍ່ໄດ້. ບັນຫາທີ່ໂດ່ງດັງຈົນກາຍເປັນກະແສສັງຄົມໃນຍຸກໜຶ່ງກໍແມ່ນຜູ້ໃດໄດ້ເປັນພາສີກາຍເປັນຄົນຮັ່ງມີແບບຜິດປົກກະຕິ. ນອກນັ້ນ ກໍແມ່ນບັນຫາການຊື້ຈ້າງເຂົ້າຮຽນ, ເຂົ້າເຮັດວຽກໃນຂະແໜງການທີ່ໃກ້ກັບເສດຖະກິດ, ໃກ້ກັບເງິນແມ່ນເປັນຂະບວນກວ້າງຂວາງບໍ່ຢອກ. ໃນຖັນແຖວພະນັກງານລັດເກີດມີແນວຄິດເມື່ອກູໄດ້ຂຶ້ນມາເປັນນາຍແລ້ວ ກູຕ້ອງຫາວິທີເອົາເງິນ, ຫາວິທີເອົາລົດປະຈຳຕຳແໜ່ງຄັນໃໝ່ໆງາມໆ ເພື່ອໃຫ້ສົມສັກສີ ແລະ ຖານະຕຳແໜ່ງ ເມື່ອກູໝົດອຳນາດ ຫລື ໄດ້ບຳນານໄປເມື່ອໃດກໍຂໍໃຫ້ມີຢູ່ມີກິນ, ມີເງິນ, ມີຄຳຮັ່ງມີເປັນດີ, ມີບົດບາດ ສາມາດຄ້ຳຈູນຄອບຄົວໃນສັງຄົມໄດ້ເປັນຢ່າງໂກ້ເກ້ຜາງຜາຍ.
ຈາກສາເຫດ, ຕົ້ນເຫດ ແລະ ແນວຄວາມຄິດໃນຖັນແຖວພະນັກງານລັດ ກໍຄືຜູ້ທີ່ເປັນຫົວໜ້າ ຫລືວ່າ ຜູ້ເປັນນາຍຕົກໃນສະພາບຄືແນວນີ້ຈຶ່ງກໍ່ໃຫ້ເກີດມີການສໍ້ລາດບັງຫລວງຢ່າງແຜ່ລາມຈົນເຂົ້າກະດູກດຳໃນສັງຄົມລາວ ເຊິ່ງມາຮອດປັດຈຸບັນກໍຍັງບໍ່ທັນສາມາດປາບປາມໄດ້ຢ່າງເຖິງຖອງ, ຖອນຮາກຖອນໂຄນ ແລະ ໃຫ້ໝົດສ້ຽງໄດ້.
ກໍດັ່ງພວກເຮົາຮູ້ນຳກັນແລ້ວວ່າ, ການສໍ້ລາດບັງຫລວງມັນຄືປວກເຈາະໄມ້, ຄືມອດເຈາະເຮືອນ ຖ້າປະປ່ອຍແກ່ຍາວໄປຫລາຍເທົ່າໃດ ເຮືອນກໍຈະລົ້ມ, ພຸພັງຄົງຍັງເຫລືອແຕ່ຊາກກໍເໝືອນເຮັດໃຫ້ປະເທດຊາດບ້ານເມືອງຕົກທຸກໄດ້ຍາກ ແລະ ຫລົ້ມຈົມ ບໍ່ໄວກໍຊ້າດັ່ງອົງການກວດກາພັກ-ລັດໄດ້ລາຍງານຕໍ່ກອງປະຊຸມໃນສະພາແຕ່ລະຄັ້ງ, ແຕ່ລະປີວ່າສາມາດກວດກາພົບເຫັນການຢັກຢອກເອົາເງິນຄຳຊັບສິນໃນແຕ່ລະປີຫລາຍຮ້ອຍຫລາຍພັນຕື້.
ເຖິງຢ່າງໃດກໍດີ, ນັບແຕ່ມີລັດຖະບານຊຸດທີ VIII ເປັນຕົ້ນມາ ກໍປາກົດວ່າການປາບປາມການສໍ້ລາດບັງຫລວງນັ້ນພໍເຫັນເປັນຮູບປະທຳຂຶ້ນມາ ເພາະສາເຫດຜູ້ເປັນແກ່ນນຳຂັ້ນສູງສຸດຂອງປະເທດ ແລະ ພະນັກງານຫລັກແຫລ່ງນຳພາຫລາຍທ່ານຫລາຍສະຫາຍໄດ້ຫລິ່ງເຫັນອະນາຄົດຂອງປະເທດຊາດ, ເຫັນຄວາມທຸກຍາກລຳບາກຂອງປະຊາຊົນວ່າເຂົາຍັງມືນຕາອ້າປາກລໍຄອຍຜູ້ແທນປະຊາຊົນມາແກ້ໄຂບັນຫາຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໃນເມື່ອເຂົາຍັງມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ມີຄວາມທຸກຈົນໃນທ້ອງຖິ່ນ. ແຕ່ຖ້າຜູ້ເປັນນາຍບໍ່ເຫັນຜົນປະໂຫຍດຂອງປະຊາຊົນ ແລະ ບໍ່ເພື່ອປະຊາຊົນ ເຫັນແຕ່ຜົນປະໂຫຍດຂອງຕົນເອງລ້ອນຈ້ອນແນ່ນອນ ສັດທາຕໍ່ຜູ້ເປັນນາຍມັນກໍນັບມື້ເຊື່ອມຖອຍລົງ ສຸດທ້າຍການບໍລິຫານປົກຄອງບ້ານເມືອງມັນກໍເພ.
