ຍົກສູງຄຸນທາດປະຕິວັດກຳມະກອນລາວໃນຍຸກໃໝ່

ໂດຍ: ທິດກໍ່າ

ເຖິງວ່າວັນເວລາໄດ້ຜ່ານພົ້ນໄປຫລາຍວັນແລ້ວກໍຕາມ, ແຕ່ ທິດກໍ່າ ຢາກຂໍຫວນຄືນປະຫວັດສາດຂອງວັນກຳມະກອນສາກົນ ເຊິ່ງປີນີ້ມີອາຍຸຄົບຮອບ 135 ປີ (1/5/1886-1/5/2021. ກ່ຽວກັບປະຫວັດຫຍໍ້, ທີ່ໄປທີ່ມາ, ຕົ້ນປາຍສາເຫດຂອງວັນດັ່ງກ່າວນັ້ນ ມັນກໍມີຢູ່ວ່າ: ໃນວັນທີ 1 ພຶດສະພາ 1886 ຢູ່ທີ່ເມືອງຊິກາໂກ ສະຫະລັດອາເມລິກາ ໄດ້ມີຊົນຊັ້ນກຳມະກອນ ແລະ ຊາວຜູ້ອອກແຮງງານພາກັນເດີນຂະບວນປະທ້ວງນັດຢຸດງານ, ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພວກນາຍທຶນທັງຫລາຍຕ້ອງປະຕິບັດຕາມການສະເໜີຂອງເຂົາເຈົ້າຄື: ນັບແຕ່ມື້ປະທ້ວງນັດຢຸດງານນີ້ເປັນຕົ້ນໄປບໍ່ໃຫ້ກຳມະກອນຄົນໃດຄົນໜຶ່ງເຮັດວຽກເກີນ 8 ຊົ່ວໂມງຕໍ່ມື້. ນອກຈາກນັ້ນ ຍັງຮຽກຮ້ອງສິດທິໃນການພັກຜ່ອນ, ການຄົ້ນຄວ້າຮໍ່າຮຽນ ແລະ ອື່ນໆໃຫ້ແກ່ເຂົາເຈົ້າ. ການເດີນຂະບວນປະທ້ວງໃນມື້ນັ້ນ ໄດ້ມີກຳມະກອນພາກັນນັດຢຸດງານເຖິງ 5.000 ແຫ່ງໃນຕົວເມືອງໃຫຍ່ໆຢູ່ສະຫະລັດອາເມລິກາເຊັ່ນ: ຢູ່ນິວຢອກ, ບານຕີມໍ, ວໍຊິງຕັນ ແລະ ເມືອງອື່ນໆ ໂດຍມີຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມເຖິງ 3 ຫາ 4 ແສນຄົນໃນເບື້ອງຕົ້ນ. ການເດີນຂະບວນປະທ້ວງນັດຢຸດງານໃນຄັ້ງນັ້ນ ແທນທີ່ພວກນາຍທຶນຈະຍິນຍອມປະຕິບັດຕາມການສະເໜີຂອງເຂົາເຈົ້າ, ແຕ່ຊ້ຳພັດເອົາເຈົ້າໜ້າທີ່ມາຂົ່ມຂູ່, ປາບປາມ ແລະ ຍິງພວກເຂົາເຈັບຕາຍຢ່າງແສນສາຫັດ. ໃນການປາບປາມຂອງເຈົ້າໜ້າທີ່ໄດ້ມີກຳມະກອນຊາວຜູ້ອອກແຮງງານຖືກບາດເຈັບ ແລະ ມີຜູ້ຕາຍຫລາຍສິບຫລາຍຮ້ອຍຄົນ. ຕໍ່ສະພາບການດັ່ງກ່າວ, ແທນທີ່ຈະມີການຢຸດຕິ, ຢ້ານກົວ ຍິ່ງເຮັດໃຫ້ເກີດກະແສຟອງທະວີຢ່າງຮຸນແຮງຂຶ້ນຈົນກາຍເປັນເສິກປາກທ້ອງກາງເມືອງຢ່າງກວ້າງຂວາງ, ຄຸມບໍ່ຢູ່ ແລະ ແກ່ຍາວທັງຂະຫຍາຍຕົວໄປເລື້ອຍໆ.

ຕໍ່ຄວາມສັບສົນວຸ້ນວາຍຢ່າງໜ້າສ້ຽວໜ້າຂວານນັ້ນ, ມາຮອດວັນທີ 14 ກໍລະກົດ 1889 ກອງປະຊຸມພັກກອມມູນິດສາກົນ ຄັ້ງທີ II ໄດ້ໄຂຂຶ້ນຢູ່ນະຄອນຫລວງປາຣີ ປະເທດຝຣັ່ງ ເຊິ່ງມີຜູ້ແທນເຂົ້າຮ່ວມ 393 ຄົນຈາກ 22 ປະເທດໃນບັນດາປະເທດເອີຣົບ, ອາເມລິກາ ແລະ ອາກຊັງຕິນ ຈຶ່ງໄດ້ອອກເປັນມະຕິຖະແຫລງການຮ່ວມກັນເພື່ອສາມັກຄີຕໍ່ສູ້ ແລະ ຕົກລົງປະຕິບັດຕາມຄຳຂວັນມື້ໜຶ່ງໃຫ້ເຮັດວຽກ 8 ຊົ່ວໂມງ ແລະ ໄດ້ກຳນົດເອົາວັນທີ 1 ພຶດສະພາຂອງທຸກໆປີ ເປັນວັນກຳມະກອນສາກົນ. ນັບແຕ່ມື້ນັ້ນມາ, ວັນທີ 1 ພຶດສະພາ ກໍເລີຍເປັນວັນກຳມະກອນສາກົນ, ເປັນວັນບຸນປາງໃຫຍ່ຂອງຊົນຊັ້ນກຳມະກອນໃນທົ່ວໂລກ. ເພາະສະນັ້ນ ພໍເຖິງວັນທີ 1 ພຶດສະພາຂອງທຸກໆປີ ກຳມະກອນ ແລະ ຊາວຜູ້ອອກແຮງງານທັງຫລາຍໃນທົ່ວໂລກຈຶ່ງພ້ອມກັນສະເຫລີມສະຫລອງຄຳນັບຮັບຕ້ອນວັນແຫ່ງໄຊຊະນະຢ່າງຍິ່ງໃຫຍ່, ທັງເປັນວັນປະຫວັດສາດໃນການຕໍ່ສູ້ຮຽກຮ້ອງເອົາສິດທິກາຍເປັນທີ່ມີຂອງວັນກຳມະກອນສາກົນໃນທົ່ວໂລກ.

ສຳລັບ ສປປ ລາວ ຂອງພວກເຮົາ ບໍ່ວ່າໃນໄລຍະຕໍ່ສູ້ປົດປ່ອຍຊາດ ກໍຄືໄລຍະການປົກປັກຮັກສາ ແລະ ພັດທະນາປະເທດຊາດ ຍາມໃດພັກ ແລະ ລັດຖະບານ ກໍໃຫ້ຄວາມສຳຄັນ ແລະ ເຄົາລົບນັບຖືຕໍ່ວັນດັ່ງກ່າວເປັນວັນສັນຍາລັກປະຫວັດສາດອັນໜຶ່ງຂອງຊາດ ແລະ ສາກົນຢ່າງເຕັມປ່ຽມ. ຕະຫລອດໄລຍະການຕໍ່ສູ້ປະຕິວັດໄດ້ຈັດຕັ້ງນຳພາ ແລະ ຊຸກຍູ້ສົ່ງເສີມອົງການກຳມະບານລາວ ກໍຄືກຳມະກອນລາວໃຫ້ກ້າວໜ້າຂະຫຍາຍຕົວຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງເຊັ່ນ: ສ້າງຕັ້ງອົງການກຳມະບານລາວໃຫ້ເປັນອົງກອນເອກະລາດ, ຂຶ້ນກັບພັກຊີ້ນຳ-ນຳພາໂດຍກົງ, ຂະຫຍາຍອົງການຈັດຕັ້ງກຳມະບານແຕ່ຂັ້ນສູງກາງລົງຮອດຂັ້ນກະຊວງ, ກົມກອງ, ທ້ອງຖິ່ນຮາກຖານ ແລະ ຕາມໂຮງຈັກໂຮງງານໃຫ້ເຂັ້ມແຂງ ແລະ ໜັກແໜ້ນ. ມາຮອດປັດຈຸບັນ ໄດ້ມີກຳມະກອນ ແລະ ຊາວຜູ້ອອກແຮງງານລາວຫລາຍແສນ, ຫລາຍລ້ານຄົນໃນທົ່ວປະເທດ. ບັນດາໂຄງການ, ໂຮງຈັກໂຮງງານກໍໄດ້ຂະຫຍາຍຕົວ ແລະ ເພີ່ມຂຶ້ນທາງດ້ານປະລິມານ ແລະ ຄຸນນະພາບຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ.

ເຖິງຢ່າງໃດກໍດີ, ສິ່ງທີ່ກຳມະກອນ ແລະ ຊາວຜູ້ອອກແຮງງານລາວຕ້ອງເອົາໃຈໃສ່ ແລະ ຍົກສູງຂຶ້ນເລື້ອຍໆນັ້ນຄື: ມູນເຊື້ອ, ຄຸນທາດປະຕິວັດຂອງຊົນຊັ້ນກຳມະກອນ ແລະ ຊາວຜູ້ອອກແຮງງານລາວໃນຍຸກໃໝ່ໃຫ້ກ້າວເດີນໄປຕາມຂະບວນວິວັດທະນາການຂອງໂລກເຊັ່ນ: ເຮັດວຽກຢ່າງມີຄຸນນະພາບ, ຕົງເວລາ, ປະຢັດ ແລະ ແຂ່ງຂັນກັນຄົ້ນຄວ້ານະວັດຕະກຳໃໝ່ໆທີ່ກ້າວໜ້າ ເພື່ອມາຮັບໃຊ້ຊາດ ແລະ ຮັບໃຊ້ປະຊາຊົນ. ອັນສຳຄັນອີກຢ່າງໜຶ່ງຕ້ອງພ້ອມກັນຫລີກລ່ຽງປາກົດການຫຍໍ້ທໍ້ທີ່ຈະມາກົດໜ່ວງຄວາມຈະເລີນຂອງຊາດ ເປັນຕົ້ນຂີ້ຄ້ານ, ມັກງ່າຍ, ເຮັດໜ້ອຍຢາກໄດ້ຄ່າຕອບແທນຫລາຍ, ຫລິ້ນກິນຟຸມເຟືອຍ, ບໍ່ມີຫລັກການປະຢັດ. ສິ່ງທີ່ໃຫ້ຫລີກລ່ຽງທີ່ສຸດຄືການສໍ້ລາດບັງຫລວງໃນໂຄງການກິດຈະການຕ່າງໆໃນການພັດທະນາສ້າງສາບ້ານເມືອງອັນຈະເຮັດໃຫ້ປະເທດຊາດຫລົ້ມຈົມ ແລະ ຈິບຫາຍຍ້ອນການສໍ້ໂກງບໍ່ເລີກບໍ່ແລ້ວ.