ເປັນພະນັກງານຄູສູດທີ່ຖູໄຖ
ໂດຍ: ທິດກໍ່າ
ເວົ້າເຖິງອາຊີບຂອງການເປັນຄູ ທິດກໍ່າຍັງຄິດເຫັນພາບໃນອະດີດຂອງຊີວິດຈິງຕົນເອງໃນໄລຍະຜ່ານມາກໍເຄີຍນອນຢູ່ໃນແວດວົງຂອງການເປັນຄູ-ອາຈານສອນຕັ້ງແຕ່ຫ້ອງນ້ອຍຈົນຮອດຫ້ອງເຕີບ. ໃນເງື່ອນໄຂທີ່ບ້ານເມືອງເຮົາພວມຢູ່ໃນໄລຍະກະກຽມປົດປ່ອຍປະເທດຊາດຈົນມາຮອດໄລຍະປົກປັກຮັກສາ ແລະ ສ້າງສາປະເທດຊາດໃໝ່ໆ ຜູ້ໃດເປັນຄູເກືອບເວົ້າໄດ້ວ່າເປັນຢາແອມປີ ຫລືວ່າ ຢາເປນີຊີລິນ. ເປັນຫຍັງຈຶ່ງວ່າແນວນັ້ນ ? ຍ້ອນວ່າຄູເຮັດວຽກສັບມະປິ. ໃນເວລານັ້ນ ຄູສ່ວນຫລາຍນອກຈາກເຮັດໜ້າທີ່ສິດສອນແລ້ວ ຍັງໄດ້ເຮັດໜ້າທີ່ເປັນພະນັກງານປຸກລຸກຂົນຂວາຍປະຈຳບ້ານ, ປະຈຳຕາແສງ, ເປັນຫົວໜ້າຊາວໜຸ່ມ ແລະ ແມ່ຍິງ, ເປັນກອງລຳລຽງ ທັງແບກປືນເຫລັກຍາວ, ປືນເຊກາເຊ ແລະ ປືນອາກາ ເຮັດໜ້າທີ່ປ້ອງກັນຊາດ-ປ້ອງຄວາມສະຫງົບໃນທ້ອງຖິ່ນ. ໃນກໍລະນີຫາກມີໜ່ວຍງານ ຫລື ຂະແໜງການຫາກຂາດເຂີນພະນັກງານຜູ້ອ່າວມີຄວາມຮູ້ຄວາມຫລັກແດ່ກໍມາຂໍເອົາຄູ-ອາຈານຈາກສຶກສາເມືອງ ຫລື ສຶກສາແຂວງໄປເປັນພະນັກງານຫລັກແຫລ່ງແກນນຳໃນຂະແໜງການນັ້ນໆ. ຈາກສະພາບຄືດັ່ງກ່າວ ຄູຈຶ່ງມັກຖືກສັບຊ້ອນໄປເຮັດໜ້າທີ່ອື່ນຢ່າງຫລວງຫລາຍໃນໄລຍະເກືອບທົດສະວັດທີ່ຜ່ານມາ. ທິດກໍ່າຂໍເວົ້າຄວາມຈິງວ່າ, ພະນັກງານຄູ-ອາຈານທີ່ຖືກຍົກຍ້າຍ ຫລື ຖືກສັບຊ້ອນໄປເຮັດໜ້າທີ່ອື່ນສ່ວນຫລາຍກໍມັກຈະໄດ້ດີທັງນັ້ນ, ມີໜ້າທີ່ຕຳແໜ່ງ, ໄດ້ຊັ້ນໄດ້ຫລືບ ແລະ ຮັກສາໄດ້ລົດຊາດຂອງຄວາມເປັນຄູ່ຢ່າງສະໝໍ່າສະເໝີ. ບາງທ່ານບາງສະຫາຍກໍໄດ້ເປັນຫົວໜ້າກົມ, ຮອງກົມ, ໄດ້ເປັນລັດຖະມົນຕີ, ຮອງລັດຖະມົນຕີ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ບາງທ່ານ, ບາງສະຫາຍກໍໄດ້ເປັນຮອດນາຍົກລັດຖະມົນຕີ. ດັ່ງທ່ານນາຍົກເຮົາທີ່ດຳລົງຕຳແໜ່ງໃນລັດຖະບານຊຸດປັດຈຸບັນກໍແມ່ນມາຈາກອາຊີບຂອງຄຳວ່າເປັນພະນັກງານຄູ-ອາຈານ. ໃນຍຸກການປະຕິວັດປົດປ່ອຍຊາດ ກໍຄືໄລຍະປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດໃໝ່ໆພວກເຮົາຍັງຂາດຄູຫລາຍ, ຜູ້ຮຽນຈົບຄູມາບໍ່ພຽງພໍກັບຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການຂອງການປະຕິວັດກໍໄດ້ປຸກລະດົມຜູ້ອ່າວມີຄວາມຮູ້ແດ່ເຂົ້າມາເປັນຄູ ເພື່ອເຮັດໜ້າທີ່ສິດສອນເດັກນ້ອຍເຍົາວະຊົນຊ່ວຍກັນເອີ້ນວ່າຄູລະດົມ ຫລື ຄູປະຊາບານ. ພໍຕົກມາສະໄໝນີ້ ຄູປະຊາບານແມ່ນເກືອບວ່າບໍ່ເຫັນອີກແລ້ວ ທຸກສິ່ງຢ່າງມັນກັບກາຍມາເປັນຄູອາສາສະໝັກ, ເບິ່ງຢ່າງໜຶ່ງຄືວ່າມັນປີ້ນຈາກຫລັງມືເປັນໜ້າມື. ແນວໃດກໍຕາມ, ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ທິດກໍ່າໄດ້ຍົກມາຂ້າງເທິງນັ້ນຈຶ່ງເຫັນວ່າຄູ-ອາຈານເຮົາມີຄວາມກ້າວໜ້າພັດທະນາ ແລະ ສາມາດເຮັດໄດ້ທຸກຢ່າງ ວ່າແຕ່ການຈັດຕັ້ງ ຫລື ການປະຕິວັດຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການນັບແຕ່ງ່າຍໄປຫາຍາກ, ນັບແຕ່ຕໍ່າຫາສູງ, ແຕ່ບ່ອນສະບາຍໄປຫາບ່ອນສັບສົນ, ນັບແຕ່ລຸ່ມຂຶ້ນເທິງ ແລະ ແຕ່ຕໍ່າຫາສູງ. ຈາກສາເຫດນີ້ລະທິດກໍ່າຈຶ່ງວ່າ ອາຊີບຂອງການເປັນພະນັກງານຄູສຸດທີ່ມັນຖູໄຖເຮັດໄດ້ທຸກຢ່າງ.
ພໍຕົກມາໃນສະໄໝປັດຈຸບັນ, ຄູເຮົາຍິ່ງມີບົດບາດສຳຄັນໃນພາລະກິດສ້າງສາ ແລະ ພັດທະນາປະເທດຊາດ. ໃນມະຕິ 9 ແລະ 10 ຂອງພັກ ໄດ້ກຳນົດເປັນເປົ້າໝາຍເປັນໜຶ່ງໃນ 4 ບຸກທະລຸ ຄືບຸກທະລຸທາງດ້ານການສ້າງຊັບພະຍາກອນມະນຸດ ກໍໝາຍຄວາມວ່າເອົາຄູ-ອາຈານເຮົານີ້ລະເປັນຫລັກໃນການສ້າງຄົນ ເພື່ອອະນາຄົດຂອງຊາດ, ປະເທດຊາດຈະຮຸ່ງເຮືອງພັດທະນາ ແລະ ກ້າວໄປທັນສະໄໝໄປທັນກັບໂລກ ກໍຍ້ອນວ່າພວກເຮົາມີນັກປາດອາຈານ, ມີນັກຄົ້ນຄວ້າ, ນັກວິທະຍາສາດຢ່າງຫລວງຫລາຍ ສາມາດສະໜອງໄດ້ຕາມຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການຂອງປະເທດຊາດບ້ານເມືອງໃນແຕ່ລະໄລຍະ ເຊິ່ງໜຶ່ງໃນພາລະກິດອັນສຳຄັນຂອງຊາດ ກໍຄືຕ້ອງມີຄູອາຈານເພື່ອເຮັດໜ້າທີ່ສິດສອນເດັກເຍົາວະຊົນ ແລະ ຊາວໜຸ່ມໃຫ້ກາຍເປັນຊັບພະຍາກອນຂອງຊາດ.
ເຖິງຢ່າງໃດກໍດີ, ມາເບິ່ງໃນດ້ານພາລະກິດຂອງຄູ, ຈຳນວນຄູ-ອາຈານຢູ່ບ້ານເຮົາ ປາກົດວ່າມັນເຫລືອບໍ່ພໍ. ເປັນຫຍັງຈຶ່ງວ່າແນວນັ້ນ ? ຍ້ອນວ່າໃນສະພາບປັດຈຸບັນພັດມີຄູອາສາສະໝັກທີ່ເຮັດໜ້າທີ່ສິດສອນ ນັບທັງຕົວເມືອງໄປຮອດຊົນນະບົດເຂດສອກຫລີກຫ່າງໄກ. ໃນຈຳນວນຄູ-ອາຈານທີ່ກ່າວມານີ້ ເຂົາໄດ້ເຮັດໜ້າທີ່ຜູ້ລະສອງສາມປີ ຫລື ສີ່ຫ້າປີບໍ່ເຄີຍເຫັນໜ້າເງິນເດືອນໃບຫ້າ ຫລື ໃບສິບ ເຊິ່ງມັນແຕກຕ່າງກັບໃນສະໄໝເຮັດການປະຕິວັດປົດປ່ອຍຊາດໃນເມື່ອກ່ອນ ເຖິງວ່າພວກເຮົາບໍ່ມີເງິນເດືອນກໍມີເງິນອັດຕາບຳລຸງພໍກຸ້ມປາກກຸ້ມທ້ອງ, ແຕ່ລະເດືອນໄດ້ນ້ຳນົມ, ນ້ຳຕານ ແລະ ອື່ນໆ ເພື່ອເປັນແຮງນ້ຳໃຈຕີຕ້ານກັບສັດຕູຂອງຊາດ. ພໍຕົກມາສະໄໝນີ້ເກີດມີຄູອາສາທີ່ເຮັດໜ້າທີ່ຢ່າງຖູໄຖອາໄສກິນອັດຕານຳພໍ່ແມ່ ແລະ ຕາມຊະຕາກຳຂອງຊີວິດ. ນີ້ຄືສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຄວນໃຫ້ຄວາມສຳຄັນ ແລະ ໜ້າຍົກຍ້ອງ.
ທິດກໍ່າຂໍຊົມເຊີຍກອງປະຊຸມສະໄໝສາມັນເທື່ອທີ 4 ຂອງສະພາແຫ່ງຊາດຊຸດທີ 8 ທີ່ໄດ້ຍົກເອົາບັນຫາຄູອາສາມາເປັນໜຶ່ງໃນບັນຫາຂອງຊາດ. ໃນຜ່ານມາທິດກໍ່າເຫັນວ່າລັດຖະບານໄດ້ອະນຸມັດໂກຕາຮັບເອົາຄູອາສາເຂົ້າເປັນລັດຖະກອນຫລາຍຮ້ອຍຫລາຍພັນຄົນໃນແຕ່ລະປີ, ແຕ່ມັນໄປຂ້ອງໆຄາໆນຳສຶກສາເມືອງກັບສຶກສາແຂວງ ຍ້ອນວ່າໄດ້ຕົວເລກໄປແລ້ວພັດເຫັນແກ່ຄົນໂຕ, ລູກຫລານໂຕ, ກຸ່ມກ້ອນໂຕ, ເຫັນແກ່ເງິນແສນໄຖ່ບໍ່ເຫັນໄພ່ແສນເມືອງຈຳເປັນຄູອາສາຜູ້ຢູ່ທ້ອງຖິ່ນຮາກຖານຊົນນະບົດເຂດສອກຫລີກຫ່າງໄກກໍເລີຍຖູໄຖໄປຕາມວາດ. ນີ້ລະຄືສິ່ງທີ່ພິສູດຕໍ່ຄວາມຮັບຜິດຊອບທີ່ເປັນຮູບປະທຳອັນໃສແຈ້ງຂອງພວກເຮົາ.
