‘ຄິມ ຟຸກ’ ແມ່ຍິງທີ່ກ່າວຄຳວ່າ “ໃຫ້ອະໄພ” ໄດ້ດັງກ້ອງໄປໃນຫົວໃຈຄົນທົ່ວໂລກ

ຄິມ ຟຸກ ຄືເດັກຍິງຊາວຫວຽດນາມໃຕ້ຄົນນັ້ນ ເຊິ່ງຊ່າງພາບອາເມລິກາໄດ້ຖ່າຍໄວ້ ຂະນະທີ່ນາງ ແລະ ເພື່ອນບ້ານກຳລັງແຕກຕື່ນໜີໄພຈາກລະເບີດ ທີ່ຖືກຖິ້ມຈາກເຮືອບິນຂອງກອງທັບອາເມລິກາ. ນາງເກີດຢູ່ Trang Bang ຕາເວັນຕົກສຽງເໜືອ ນະຄອນຫລວງໄຊງ່ອນ ໃນຫວຽດນາມໃຕ້ ເມື່ອປີ 1963.

ເວລາ 14:00 ໂມງຂອງວັນທີ 8 ມິຖຸນາ 1972 ລະເບີດໄຟນາປາມ 4 ລູກ ຖືກຖິ້ມລົງຢູ່ເຮືອນຂອງນາງ, ໃນຂະນະນັ້ນ ຄິມ ຟຸກ ມີອາຍຸ 9 ປີ. ລະເບີດໄດ້ຕົກໃສ່ນາງ, ນາງແກ້ເສື້ອທີ່ໄຟກຳລັງໄໝ້ອອກ ແຕ່ໄຟຍັງໄໝ້ຕົວນາງ ຜູ້ຄົນຊ່ວຍສາດນ້ຳໃສ່ນາງ ເພື່ອມອດໄຟທີ່ກຳລັງໄໝ້ ຈົນນາງໝົດສະຕິໄປ.

Huynh Gong (Nick) ຊ່າງພາບ ຊ່ວຍພານາງສົ່ງໂຮງໝໍ ຄອຍໃຫ້ກຳລັງໃຈ ເຖິງວ່ານາງຈະລອດຕາຍ ແຕ່ໄຟໄດ້ເຜົາລວກຜິວໜັງຂອງນາງເຖິງ 65% ນາງຕ້ອງປິ່ນປົວ ຕ້ອງທົນທຸກທໍລະມານຈາກບາດແຜຢູ່ໃນໂຮງໝໍເຖິງ 14 ເດືອນ ແລະ ຜ່ານການຜ່າຕັດເຖິງ 17 ຄັ້ງ ຈົນຫາຍເປັນປົກກະຕິ, ນາງຍັງໂຊກດີ ເມື່ອທຽບໃສ່ລູກເອື້ອຍລູກນ້ອງອີກ 2 ຄົນ ເຊິ່ງຕາຍເພາະທົນພິດບາດແຜບໍ່ໄຫວ.

ໝໍໄສຍະກຳປລາສຕິກ Dr. Mark Gorney ຈາກ San Francisco ອາສາສະໝັກປະຈຳຢູ່ໂຮງໝໍໄສຍະກຳເດັກ Barksy ໃນນະຄອນຫລວງໄຊງ່ອນກ່າວວ່າ:

“ນາງບໍ່ໜ້າຈະລອດໄດ້ ຕອນທຳອິດຄາງຂອງນາງເຊື່ອມຕິດກັບໜ້າເອິກ ໂດຍເນື້ອເຍື່ອຈາກບາດແຜເປັນແຂນຊ້າຍຂອງນາງໄໝ້ຈົນເຖິງກະດູກ” ແຕ່ດ້ວຍຄວາມຮັກຂອງແມ່ທີ່ເຝົ້າເບິ່ງແຍງຢູ່ຂ້າງຕຽງ, ນາງຄ່ອຍໆຟື້ນຕົວ ແລະ ຕັດສິນໃຈວ່າໃຫຍ່ຂຶ້ນ ນາງຈະເປັນໝໍຄືຜູ້ທີ່ຊ່ວຍຊີວິດນາງ ຫລັງຈາກປິ່ນປົວຢູ່ 2 ປີ ນາງຈຶ່ງໄດ້ກັບເຮືອນ.

ພາບຂອງນາງ ທີ່ Nick Ut ຖ່າຍໄວ້ ຖືກເຜີຍແຜ່ໄປທົ່ວໂລກ ແລະ ໄດ້ຮັບລາງວັນ Pulitzer ໃນປີ 1973 ຈາກລາງວັນດັ່ງກ່າວຊ່ວຍປ່ຽນຊີວິດຂອງນາງ ແລະ Nick Ut.

ມື້ໜຶ່ງໃນປີ 1996 ຄິມ ຟຸກ ໄດ້ມາປາກົດຕົວຢູ່ຕໍ່ໜ້າຊາວອາເມລິກາ ເຊິ່ງເຄີຍຜ່ານສະມໍລະພູມຫວຽດນາມ, ນາງໄດ້ຮັບເຊີນໃຫ້ມາເວົ້າ ເນື່ອງໃນໂອກາດວັນທະຫານຜ່ານເສິກ ໃນນະຄອນຫລວງວໍຊິງຕັນ ດີ.ຊີ.

ການໄດ້ມາຜະເຊີນໜ້າກັບບຸກຄົນ ເຊິ່ງເທື່ອໜຶ່ງເຄີຍມາທຳລາຍບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງນາງ ເຮັດໃຫ້ຍາດຕິພີ່ນ້ອງຂອງນາງຕ້ອງຕາຍ ແລະ ເກືອບຂ້ານາງໃຫ້ຕາຍໄປນຳ ບໍ່ແມ່ນເປັນເລື່ອງທີ່ທຳໃຈໄດ້ງ່າຍ ແຕ່ນາງມາເພື່ອຈະບອກໃຫ້ພວກເຮົາຮູ້ວ່າ ສົງຄາມນັ້ນໄດ້ສ້າງຄວາມທຸກທໍລະມານຕໍ່ຜູ້ຄົນແນວໃດແດ່.

ຫລັງຈາກທີ່ເລົ່າເຖິງປະສົບການອັນເຈັບປວດຂອງນາງແລ້ວ, ນາງໄດ້ເຜີຍຄວາມໃນໃຈວ່າ: “ມີເລື່ອງໜຶ່ງທີ່ນາງຢາກຈະບອກ ຕໍ່ໜ້ານັກບິນທີ່ຖິ້ມລະເບີດໃສ່ບ້ານຂອງນາງ”

ເວົ້າມາເຖິງຈຸດນີ້ ກໍມີຄົນສົ່ງຂໍ້ຄວາມມາບອກວ່າ: ຄົນທີ່ນາງຕ້ອງການພົບກຳລັງນັ່ງຢູ່ໃນຫ້ອງປະຊຸມນີ້ ນາງຈຶ່ງເຜີຍຄວາມໃນໃຈອອກມາວ່າ: “ຂ້ອຍຢາກບອກລາວວ່າ ເຮົາບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງປະຫວັດສາດໄດ້, ແຕ່ເຮົາຄວນພະຍາຍາມເຮັດສິ່ງດີໆ ເພື່ອສົ່ງເສີມສັນຕິພາບ ທັງໃນປັດຈຸບັນ ແລະ ອະນາຄົດ”.

ເມື່ອນາງບັນຍາຍແລ້ວ ລົງມາຈາກເວທີ ອະດີດນັກບິນທີ່ເກືອບຂ້ານາງກໍມາຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້ານາງ, ລາວບໍ່ແມ່ນທະຫານອີກຕໍ່ໄປແລ້ວ ແຕ່ເປັນສາສະນາຈານປະຈຳໂບດແຫ່ງໜຶ່ງ ລາວເວົ້າດ້ວຍສີໜ້າເຈັບປວດວ່າ: “ຂ້ອຍຂໍໂທດ ຂ້ອຍຂໍໂທດແທ້ໆ”.

ຄິມ ຟຸກ ເຂົ້າໄປກອດລາວ ແລ້ວຕອບວ່າ: “ບໍ່ເປັນຫຍັງ ຂ້ອຍໃຫ້ອະໄພ ຂ້ອຍໃຫ້ອະໄພ” ບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍທີ່ເຮົາຈະໃຫ້ອະໄພ ໂດຍສະເພາະກັບຄົນທີ່ທຳຮ້າຍເຮົາເກືອບຕາຍ.

ຄິມ ຟຸກ ເລົ່າວ່າ: ເຫດການຄັ້ງນັ້ນສ້າງຄວາມທຸກທໍລະມານຕໍ່ນາງທັງກາຍ ແລະ ໃຈ ຈົນນາງເອງກໍບໍ່ຮູ້ວ່າຈະມີຊີວິດຢູ່ຕໍ່ໄປໄດ້ແນວໃດ, ແຕ່ແລ້ວນາງກໍພົບວ່າ: ສິ່ງທີ່ທຳຮ້າຍນາງແທ້ໆບໍ່ແມ່ນຄົນອື່ນ ແຕ່ຫາກໄດ້ແກ່ຄວາມກຽດຊັງທີ່ຝັງແໜ້ນໃນໃຈນາງນັ້ນເອງ “ຂ້ອຍພົບວ່າການປູກຝັງຄວາມກຽດຊັງເອົາໄວ້ສາມາດຂ້າຂ້ອຍໄດ້”.

ນາງພະຍາຍາມສູດມົນ ແລະ ແຜ່ເມດຕາໃຫ້ສັດຕູ ແລະ ຄົນທີ່ສ້າງຄວາມທຸກໃຫ້ນາງ ແລ້ວນາງກໍພົບວ່າ: “ຫົວໃຈຂ້ອຍມີຄວາມອ່ອນໂຍນຂຶ້ນເລື້ອຍໆ ດຽວນີ້ຂ້ອຍສາມາດຢູ່ໄດ້ໂດຍບໍ່ຕ້ອງກຽດຊັງ”.

 

ເຮົາບໍ່ອາດຄວບຄຸມຄົນ ໃຫ້ເຮັດດີ ຫລື ບໍ່ເຮັດຊົ່ວຕໍ່ເຮົາໄດ້

ແຕ່ເຮົາສາມາດຄວບຄຸມຈິດໃຈຂອງເຮົາເອງໄດ້ສະເໝີ

 

ເຮົາບໍ່ອາດເລືອກໄດ້ວ່າ ອ້ອມຕົວເຮົາຕ້ອງມີແຕ່ຄົນໜ້າຮັກ

ເວົ້າຈາອ່ອນຫວານ ແຕ່ເຮົາສາມາດເລືອກໄດ້ວ່າ

ຈະເຮັດໃຈແນວໃດ ເມື່ອປະສົບກັບສິ່ງທີ່ບໍ່ເພິ່ງປາຖະໜາ

 

‘ຄິມ ຟຸກ’ ໄດ້ຮຽນຮູ້ຈາກປະສົບການຂອງຕົນເອງວ່າ

“ຂ້ອຍຈະຊັງ ແຕ່ຂ້ອຍເລືອກອີກທາງໜຶ່ງ ແລ້ວຊີວິດຂ້ອຍກໍດີຂຶ້ນ”

 

ບົດຮຽນຂອງ ‘ຄິມ ຟຸກ’ ຄື ໃນເມື່ອເຮົາປ່ຽນແປງອະດີດບໍ່ໄດ້

ເຮົາຈຶ່ງບໍ່ຄວນປັກໃຈຢູ່ກັບອະດີດ ແຕ່ເຮົາສາມາດຮຽນຮູ້ຈາກອະດີດ

ເພື່ອເຮັດປັດຈຸບັນ ແລະ ອະນາຄົດໃຫ້ດີຂຶ້ນໄດ້

 

ບົດຮຽນຈາກອະດີດຢ່າງໜຶ່ງທີ່ນາງໄດ້ຮຽນຮູ້ນຳ

ຄືການຢູ່ກັບຄວາມໂກດ, ກຽດ ແລະ ຄວາມຂົມຂື່ນນັ້ນ

ເຮັດໃຫ້ນາງເຫັນຄຸນຄ່າຂອງການໃຫ້ອະໄພ

 

ແລ້ວພວກເຮົາລະ ກັບມາຝຶກຈິດຝຶກໃຈ

ເລີ່ມໃຫ້ອະໄພກັບສິ່ງຮ້າຍໆທີ່ຜ່ານມາກັນດີບໍ່

 

ດົນປານໃດແລ້ວ ທີ່ຫົວໃຈເຮົາຖືກຈອງຈຳ

ດ້ວຍຄວາມໂກດ ຫລື ຄວາມເສົ້າໝອງ

 

ມາປົດປ່ອຍເຄື່ອງຮ້ອຍຮັດພັນທະນາການເຫລົ່ານີ້

ໃຫ້ຫົວໃຈເຮົາກັບມາມີຊີວິດຊີວາ ແລະ ງົດງາມ

ຢ່າງທີ່ມັນເຄີຍເປັນກັນເຖີດ !!

 

: